Ein god, gamaldags god, gamaldags film
Dei små frøknene er framleis små feministar inntylla i sjal, sjarm og ynde – heldigvis!
Emma Watson, Saoirse Ronan, Eliza Scanlen and Florence Pugh spelar systrene i filmen.
Foto: Wilson Webb / SF Studios / Sony Pictures
Drama
Regi: Greta Gerwig
Little Women
Med: Saoirse Ronan, Emma Watson, Laura Dern, Timothée Chalamat
I 1868 kom Louisa May Alcotts roman Småfrøkner ut. Boka handlar om henne, dei tre systrene hennar og oppveksten i Concord i Massachusetts. Dei kunstnarlege jentene hadde store tankar om framtida og eit radikalt politisk syn, ut frå samtida, på både frigjering av slavane, kvinnesak og sosial likskap. Og så er det sjølvsagt ispedd både humor og romantikk, som nok bidreg til at romanen framleis toler så godt å verta filmatisert nok ein gong.
Kule systrer
Hippe, kule Greta Gerwig er kanskje framleis best kjent for hovudrolla i Frances Ha (2012), men viste seg som ein dugande regissør med debutfilmen Lady Bird (2017). Begge filmane har ho vore med på å skriva, så at ho er hipp og kul, måtte eg berre ta med for å understreka kor artig og dristig eg synest det er at ho går for ei så godt brukt historie som denne.
Little Women vart filmatisert fyrste gong i 1917 og har hatt tallause kinobesøk fram til 1994, då eg og verda såg førre versjon. Gerwig har ikkje gått mykje vekk frå innhaldet, og ho har heller ikkje falle for freistinga å modernisera så mykje av det dei seier. Så igjen – Louisa May Alcott, altså! For ei bragd å bringa liv til desse systrene som framleis fenger og sjarmerer som berre det. Så står det att å sjå om filmen hankar inn nokre av dei seks Oscar-statuettane han er nominert til.
Dei ordinære ting
Om historia og karakterane er dei same, har regissøren tillate seg å utbrodera dei kunstnarlege kvalitetane til systrene, noko som gjer dei berre hakket meir sjablongaktige enn i 1994-versjonen. Det er noko ordinært over filmen, trass i det gode handverket. Er det ein nostalgi for gamle dagar som siv igjennom? Til ei tid då det var enklare, då ein kunne starta ein skule for jenter og andre underprivilegerte ved å arva ei gamal tante. Ei tid der ein kunne strekka seg mot edle, men opplagde mål.
Målet til Greta Gerwig har forhåpentlegvis vore å laga ei stødig, velskapt og vital filmatisering verdig forfattaren. Om så har ho lukkast godt. Little Women er eit kostymedrama anno 1865 anno 2020, elegant og kløktig utført, om enn ikkje overvettes originalt.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar
i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Greta Gerwig
Little Women
Med: Saoirse Ronan, Emma Watson, Laura Dern, Timothée Chalamat
I 1868 kom Louisa May Alcotts roman Småfrøkner ut. Boka handlar om henne, dei tre systrene hennar og oppveksten i Concord i Massachusetts. Dei kunstnarlege jentene hadde store tankar om framtida og eit radikalt politisk syn, ut frå samtida, på både frigjering av slavane, kvinnesak og sosial likskap. Og så er det sjølvsagt ispedd både humor og romantikk, som nok bidreg til at romanen framleis toler så godt å verta filmatisert nok ein gong.
Kule systrer
Hippe, kule Greta Gerwig er kanskje framleis best kjent for hovudrolla i Frances Ha (2012), men viste seg som ein dugande regissør med debutfilmen Lady Bird (2017). Begge filmane har ho vore med på å skriva, så at ho er hipp og kul, måtte eg berre ta med for å understreka kor artig og dristig eg synest det er at ho går for ei så godt brukt historie som denne.
Little Women vart filmatisert fyrste gong i 1917 og har hatt tallause kinobesøk fram til 1994, då eg og verda såg førre versjon. Gerwig har ikkje gått mykje vekk frå innhaldet, og ho har heller ikkje falle for freistinga å modernisera så mykje av det dei seier. Så igjen – Louisa May Alcott, altså! For ei bragd å bringa liv til desse systrene som framleis fenger og sjarmerer som berre det. Så står det att å sjå om filmen hankar inn nokre av dei seks Oscar-statuettane han er nominert til.
Dei ordinære ting
Om historia og karakterane er dei same, har regissøren tillate seg å utbrodera dei kunstnarlege kvalitetane til systrene, noko som gjer dei berre hakket meir sjablongaktige enn i 1994-versjonen. Det er noko ordinært over filmen, trass i det gode handverket. Er det ein nostalgi for gamle dagar som siv igjennom? Til ei tid då det var enklare, då ein kunne starta ein skule for jenter og andre underprivilegerte ved å arva ei gamal tante. Ei tid der ein kunne strekka seg mot edle, men opplagde mål.
Målet til Greta Gerwig har forhåpentlegvis vore å laga ei stødig, velskapt og vital filmatisering verdig forfattaren. Om så har ho lukkast godt. Little Women er eit kostymedrama anno 1865 anno 2020, elegant og kløktig utført, om enn ikkje overvettes originalt.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar
i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Trea vil fortelje meg noko, skriv Ranveig Lovise Bungum.
Foto: Trond Mjøs
Kva ospa og dei andre trea kan fortelje oss
Anders Hovden.
Foto via Wikimedia Commons
Hovdens fredssalme
I 1923 sende Anders Hovden salmen «Joleklokker yver jordi» til bladet Under Kirkehvælv, der han kom på trykk same året.
I kvardagen kan det verte litt stress, til dømes får du ikkje den grøne pynten heilt perfekt. Men her er den herlege tomatsuppa mi med skrei.
Foto: Dagfinn Nordbø
Kvardagen
Det er dei det er flest av, kvardagane.
Teikning: May Linn Clement
Det skulle berre mangla
Det er nok ikkje manglande hjartelag som gjer at folk er interesserte i ord.
Språkrådet har kåra «beredskapsvenn» til årets nyord. Direktør i Språkrådet Åse Wetås seier det var eit openbert val.
Foto: Mariam Butt / NTB
Eit bilete på året som har gått
Språkdirektør Åse Wetås synest årets nyord er godt. At nye ord har stor påverknad, er fjorårets nyord, KI-generert, eit døme på.