Biografisk drama / komedie

Regi: Craig Gillespie

I, Tonya

Med: Margot Robbie, Sebastian Stan, Allison Janney

Ingenting fekk større tabloid merksemd under OL på Lillehammer i 1994 enn dramaet mellom dei amerikanske kunstløparane Nancy Kerrigan og Tonya Harding. No kjem spelefilmen om kva som eigentleg skjedde. Eller veit me eigentleg det?

Kampen

Sigg i munnviken, papegøye på skuldra, likesælt blikk gjennom umoderne briller – slik opnar filmen, med ein ekstremt lite flatterande presentasjon av mor til Harding, LaVona (Janney). Mykje betre ut av det kjem ikkje eksmannen Jeff (Stan) eller stjerna sjølv, Tonya (Robbie). Den førande introen gjer at eg straks føler at eg skal mislika dei, at dette er ikkje bra folk, at desse heiar eg ikkje på. Akkurat slik hugsar eg også mediekampen mellom Harding og Kerrigan då eg som tenåring følgde Lillehammer-OL. Fæle Tonya, uskuldsreine Nancy! Heldigvis nyanserer I, Tonya seg utover. Det eg likar best med utviklinga, er respekten filmskaparane har for sporten. Kunstløp fortener verkeleg ei hyllest (som det på eit underleg vis også fekk med komedien Blades of Glory frå 2007), og å ha eit dramatisk utgangspunkt som denne feiden er like gull som det gullet Harding håpa på i OL i 1994.

Antihelt

Unge Harding får mykje tyn for bakgrunnen, som i beste fall kan skildrast som fattigsleg. Faren forlét henne hos ei manipulerande, valdeleg mor, og som nittenåring gifta ho seg med like valdelege Jeff Gillooly, noko ho skulle koma til å angra bittert på. Viss berre små delar av det som kjem fram i filmen, stemmer, er det eit under at ho i det heile teke kom så langt som ho gjorde. Slik har dei klart å gjera noko helteaktig ut av den ganske stakkarslege karakteren, utan å gje henne nokon glorie av den grunn.

Så vert ho også aldeles strålande godt spela av Margot Robbie, ein australsk skodespelar eg fyrste gong la merke til i Wolf of Wall Street (2013). At tidskoloritten av og til er overdriven med krampaktig åtti–nittitalsstil, kan ikkje ho klandrast for. Når det gjeld andre tidsmarkørar, har filmfolka gjort ein makelaus god jobb på musikkfronten, med eit fyldig lydspor som strekkjer seg frå Heart til Violent Femmes. Om ein ser vekk frå dei ofte karikerte rollefigurane, er I, Tonya alt i alt ein svært underhaldande og til tider tankevekkjande film. Kven som sit på sanninga, vil me kanskje aldri finna ut.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.