Drama

Regi: Francis Lee

God’s Own Country

Med: Josh O’Connor, Alec Secareanu, Gemma Jones, Ian Hart

På ein nedsliten gard i Yorkshire slit Johnny (O’Connor) med å balansera det harde arbeidet heime med konfliktar med faren (Hart) og bestemora (Jones). Når rumenske Georghe (Secareanu) kjem for å hjelpa til med lemminga, vert det ikkje mindre turbulent i sjelelivet til Johnny.

To flotte, unge karar høgt til fjells for å passa på buskapen medan dei mest av alt har lyst å ha seg med kvarandre – det er klart ein må samanlikna med meisterverket til Ang Lee, Brokeback Mountain (2005). Og jamføringa tolest godt, heldigvis. Berre at God’s Own Country er hakket meir upolert og gjev eit klarare bilete av dagens situasjon. Der Brokeback Mountain måtte lena seg på retrospektet for ikkje å verta for røyndomsnær for ømfintlege amerikanarar, går den britiske sosialrealismen rett på sak. Også problemstillingane er nyanserte – skam og fordommar finst overalt, men sjølv på landsbygda er ikkje homofili eit ukjent fenomen lenger. Odelsplikt og sauehald er langt viktigare for å overleva enn kven ein vel å overleva med.

Verdien på eit menneske har ikkje noko med legning eller nasjonalitet å gjera. Det skulle seia seg sjølv, men er langt frå sjølvsagt enno. Det kjennest opplyftande at bodskapen i filmen går meir på at me alle må oppføra oss for å gjera oss fortente til å bli elska, meir enn at samfunnet ikkje tillèt kjærleiken. Me har iallfall heldigvis kome lenger enn Brokeback Mountain. Tenk at det kan visast så vakkert og så tydeleg som i God’s Own Country.

Brit Aksnes