Drama

Regi: Garth Davis

Maria Magdalena

Med: Rooney Mara, Joaquin Phoenix, Chiwetel Ejiofor

Maria Magdalena (Mara) viser seg å vera langt meir betydeleg enn ei pågåande prostituert kvinne. Det er også det einaste interessante å koma med, om ein føreset at ein kan påskeforteljinga i Bibelen.

Ukult

Det passar bra med tidsbiletet at Jesus driv og heilar folk, litt som å vera på vekkingsmøte i ein karismatisk kyrkjelyd. Kulten rundt Jesus ser til forveksling ut som den godtruande flokken til så mange andre Messias-erklærte leiarar og burde mest av alt gjera oss frykteleg skeptiske. Eg må seia det er ganske utruleg at me lèt tusenårige forteljingar diktera røyndomsbiletet vårt i dag, uansett religion. Sjå dokumentarserien om den åndelege leiaren Bhagwan Shree Rajneesh (Wild, Wild Country på Netflix) og sekretæren Sheela, likskapane mellom den og Maria Magdalena er hovudrystande store.

Blasfeminisme

Det gjer godt å sjå at bibelske forteljingar i filmversjon får eit snev av tida me lever i, med samansett etnisk forsamling og tydelege kvinneskikkelsar. Om det faktisk stemmer, får bli opp til den som trur. Eg tippar visse fridomar er tekne både av dei som skreiv Bibelen, og dei som skreiv filmen. Når ein fyrst skal laga ein vri på greiene og passa på å lansera filmen slik at det kristne publikummet får påskefilmen sin, ja, så kvifor ikkje ei vakker, hårfager, konstant tårevåt Maria Magdalena? Når ein kan få Joaquin Phoenix til å spela Jesus, ei rolle han på mange måtar har baka inn i dei fleste siste filmane sine uansett, burde det vera duka for både to fiskar og fem brød og vel så det. I staden blir det ei ganske generisk, kjedeleg, langtekkeleg vandring mot Golgata.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.