Dokumentar

Regi: Nick Broomfield

Marianne & Leonard: Words of Love

Med: Leonard Cohen, Marianne Ihlen, hippiekjendisar

I 1960 reiste Marianne Ihlen og ektemannen Axel Jensen til øya Hydra utanfor Hellas saman med den vesle sonen sin. Her var også Leonard Cohen, på denne tida ei strevande forfattarspire utan musikarplanar. Fri kjærleik førte til frie forhold, men også slike forhold kan vara livet ut.

Nick Herzog

Nordmenn elskar melankolsk deppemusikk, og ypparstepresten her er Leonard Cohen. At han hadde ein norsk kjærast, er kjent for mange, då historia alt er nydeleg presentert i NRK-radiodokumentaren So long, Marianne og boka med same namn, begge av Kari Hesthamar. Marianne Ihlen var visstnok ikkje særs hypp på å snakka om den eksotiske fortida si, men så er regissør Nick Broomfield ein gamal elskar og ven frå tida hennar på Hydra. Han fyren har vore ute nokre sommardagar før! Måten han formidlar stoffet på i dokumentarane sine, og dei er det vorte ein del av, minner litt om Werner Herzog – han insisterer sjølv på å vera del av historia, utan at det verkar særskilt engasjert eller av stor relevans, utanom at han var der, han òg. Om ikkje anna enn gjennom den slepande forteljarstemma, også den underleg lik Herzogs (og dermed i mi bok: irriterande). Verre er det at det verkar som han har jobba noko lettvint med materialet sitt. Det same gjaldt førre filmen, Whitney: Can I Be Me, der han har eit oppkome av arkivstoff frå livet til Whitney Houston og likevel klarar å laga ein ganske så midt på treet og til tider uinspirert film om eit spektakulært liv. Diverre gjentek han til tider denne formelen i den siste filmen sin.

Fotoalbumet

Også i Marianne & Leonard: Words of Love glimrar det i arkivgull, både private opptak av Marianne og sonen Axel junior i solskin og salt vind, og ymse kjende musikarar i allslags positurar i dei svingande sekstiåra. Samansetjinga er likevel ufokusert. Det er klart ein har meir stoff på Cohen enn på Ihlen, men noko strammare redigering ville styrkt filmen, sjølv om det hadde betydd mindre trivia om livet til Cohen. Likevel er det sjølvsagt underhaldande, slik det er underhaldande å lesa sladderblad av og til. Eit par av intervjuobjekta, særleg enka etter poet Irving Layton, Aviva, er reine ryktespekulanten når det gjeld dametekket til Cohen, noko som gjev litt emmen smak i munnen. Den som kjem heldigast ut av det heile, er jordnære, ærlege Marianne Ihlen. «Eg skjønte ikkje bæret av det», seier ho om boka Skjønne tapere, som Cohen gav ut i 1966, før karrieren som musikar hadde starta. Ho er herleg rett fram og ujålete. Samstundes lyt ho svara for å ha teke sonen med til eit miljø lite eigna for å oppdra ungar, noko tidsånda gjennomgåande får skulda for. For min del kunne det handla langt meir om Marianne, sjølv om eg har stor sans for Leonard Cohen. Så med to slike fascinerande storleikar kan aldri filmen verta uinteressant. Det blir som å sjå i eit fotoalbum. Bileta er fantastiske, men den som sit og blar for oss og fortel, kunne vore ein annan.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.