Nitriste nye Nilen
Kenneth Branagh skjenker oss ein ny sjellaus og stiv studiofilm frå den store krimkjelda.
Eit ungt par får bryllaupsreisa øydelagd av jakta på ein mordar på cruiset på Nilen.
Foto: Rob Youngson / Disney
KRIM
Regi: Kenneth Branagh
Mord på Nilen (Orig.tit.: Death on the Nile)
Med: Kenneth Branagh, Gal Gadot, Armie Hammer
Kinofilm
Mord på Nilen av Agatha Christie har blitt film igjen. Kenneth Branagh har filmatisert ei bok av Christie igjen. Etter at meir filmkrimglade Brit brutalt slakta Mord på Orientekspressen og ville av på neste stasjon, mønstrar eg på.
Kanskje naive auge som må vente i spenning på kven mordaren er, set større pris på det påkosta gildet? Nei. Når klimaks etter lang (og lenger enn lang) ventetid kjem, har eg mista all interesse for kven som er mordaren.
Glorifisert venterom
Det går over ein time før nokon drep nokon. Før den tid er det mest mas om kjærleik og pengar. Mykje mas. Dei flauaste flosklar blir serverte som svisker på fin porselen. Kjærleiken er stor. Kjenslene er sterke. Dei pengesterke prangar. Intrigane er mange og meiningslause.
Som publikum skal vi misunne dei rike som har råd til eit overdådig cruise på Nilen. Sjampanjen og småkakene flyt til frekke tonar frå afroamerikanske damer med driv. Ferda er pynta med tause «eksotiske egyptarar» i kulissane.
Studiosviske
Ingen vitja Egypt for å lage filmen. Regissør Kenneth Branagh held seg helst heime. Uttrykket ber preg av at det aller meste er filma i studio. Datapyramidane er dårlege. Skodespelarane er tydeleg lausrivne frå bakgrunnar. Estetikken er prega av å vere galant glatt. Slikt skaper inga stor kinooppleving.
Etter kvart kjem vi til dei summariske forklaringane av Poirot (Branagh) som vi kjenner frå fjernsyn. Fleire poengterer at Poirot er glad i rampeljoset. Det har han til felles med ein malplassert Branagh. Han har vel hovudrolla berre fordi han bestemmer.
Den slappe regien kunne ha trunge meir konsentrasjon. I kjend stil pratar briten med tullefransk aksent, om lag like dumt som russisken Branagh stod for i den elles solide Tenet.
Gal Gadot er god, då. Den stjernespekka rollelista får elles få sjansar til å skine. Figuren til den alltid blasse Armie Hammer kjem i skade for å skildre filmen i ein replikk om noko anna: Han er upassande, melodramatisk og dummar seg ut.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
KRIM
Regi: Kenneth Branagh
Mord på Nilen (Orig.tit.: Death on the Nile)
Med: Kenneth Branagh, Gal Gadot, Armie Hammer
Kinofilm
Mord på Nilen av Agatha Christie har blitt film igjen. Kenneth Branagh har filmatisert ei bok av Christie igjen. Etter at meir filmkrimglade Brit brutalt slakta Mord på Orientekspressen og ville av på neste stasjon, mønstrar eg på.
Kanskje naive auge som må vente i spenning på kven mordaren er, set større pris på det påkosta gildet? Nei. Når klimaks etter lang (og lenger enn lang) ventetid kjem, har eg mista all interesse for kven som er mordaren.
Glorifisert venterom
Det går over ein time før nokon drep nokon. Før den tid er det mest mas om kjærleik og pengar. Mykje mas. Dei flauaste flosklar blir serverte som svisker på fin porselen. Kjærleiken er stor. Kjenslene er sterke. Dei pengesterke prangar. Intrigane er mange og meiningslause.
Som publikum skal vi misunne dei rike som har råd til eit overdådig cruise på Nilen. Sjampanjen og småkakene flyt til frekke tonar frå afroamerikanske damer med driv. Ferda er pynta med tause «eksotiske egyptarar» i kulissane.
Studiosviske
Ingen vitja Egypt for å lage filmen. Regissør Kenneth Branagh held seg helst heime. Uttrykket ber preg av at det aller meste er filma i studio. Datapyramidane er dårlege. Skodespelarane er tydeleg lausrivne frå bakgrunnar. Estetikken er prega av å vere galant glatt. Slikt skaper inga stor kinooppleving.
Etter kvart kjem vi til dei summariske forklaringane av Poirot (Branagh) som vi kjenner frå fjernsyn. Fleire poengterer at Poirot er glad i rampeljoset. Det har han til felles med ein malplassert Branagh. Han har vel hovudrolla berre fordi han bestemmer.
Den slappe regien kunne ha trunge meir konsentrasjon. I kjend stil pratar briten med tullefransk aksent, om lag like dumt som russisken Branagh stod for i den elles solide Tenet.
Gal Gadot er god, då. Den stjernespekka rollelista får elles få sjansar til å skine. Figuren til den alltid blasse Armie Hammer kjem i skade for å skildre filmen i ein replikk om noko anna: Han er upassande, melodramatisk og dummar seg ut.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Den stjernespekka rollelista får få sjansar til å skine.
Fleire artiklar
Fårete blikk: Sjølvsagt ser maten din på deg. Korleis skulle han elles finne vegen til slaktehuset?
Foto: Wikimedia Commons
Sjølvsagt er vi ikkje dei einaste som har skjøna at hovudet til sauen er god mat.
Midtfjords: ein attraksjon Fylkesbaatane var åleine om.
Foto frå boka: Ole Fretheim
Friskt om ferjer
«Til og med bilar vart køyrde frå den eine ferja til den andre midt ute på fjorden.»
Det var ein emosjonell augneblink for unge Gukesh då VM-sigeren var klar.
Foto: Maria Jemeljanova / Fide
Gukesh den attande
Den 18. verdsmeisteren sidan 1886 er berre 18 år gamal, indaren Gukesh Dommaraju.
Stølspurka og dei to grisungane. Enno er alt berre velstand.
Alle foto: Svein Gjerdåker
Soga om stølspurka
Verdas mildaste purke var med på stølen. Det gjekk ikkje som planlagt.
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.