Animasjon

Regi: Joaquim dos Santos, Kemp Powers, Justin K. Thompson

Spider-Man: Across the Spider-Verse

Stemmer: Shameik Moore, Hailee Steinfeld, Jason
Schwartzman
Kinofilm

Spider-Man kjenner seg litt einsam, som den einaste edderkoppmannen i heile universet, særleg når han veit at uti eit anna univers finst den nye venen Gwen og ein heil haug andre edderkoppmenn og -kvinner. Fyrst når den nye slemmingen Spot dukkar opp, trengst det forsterkingar – på kryss av edderverset.

Team Spider

I 2018 kom nok ei Marvel-satsing på banen, til alt overmål i teiknefilmform, etter ørten ulike «levande» Spider-Man sidan Tobey Maguire opna ballet i den Sam Raimi-regisserte Spider-Man (2002), som var ein strålande film og ein like strålande suksess. Difor var det forfriskande då Spider-Man: Into the Spider-verse (2018) kom, med ei kjensle av nostalgi for teiknefilmen og samtidig så nyskapande i stilen at du fekk litt hakeslepp. Pluss at handlinga var knakande god og med enorme dosar actionsekvensar og -effektar.

Klart det var duka for ein oppfølgjar! Det tok likevel si tid, og alle dei tre (!) regissørane frå fyrste filmen var bytte ut med tre nye. Det same med manusforfattarane. Gjengen bakom – filmen er produsert av Sony – minner mest om eit syndikat, likt dei som skreiv bøkene om Hardyguttene og Frøken Detektiv: Formelen er klar, måk ut så mange oppfølgjarar som mogleg, takk skal de ha! Og folkens – trakk på gassen, her skal det regna edderkoppmenn av alle sortar!

Mø, for ein film!

Rollegalleriet i Spider-Man: Across the Spider-Verse er både fargerikt og mangfaldig, slik det heldigvis er no til dags. Dei mange karakterane har på eit eller anna tidspunkt dukka opp i ein teikneserie, eit videospel eller som den indiske Spider-Man, Pavitr, berre på trykk i India i ein 2005-versjon av teikneserien.

Trass i noko heftig produktplassering og eit innlysande mjølkekupreg – ver du sikker; det kjem tusen oppfølgjarar til denne oppfølgjaren – er dette moro! Sjølve animasjonen er så observant og presis at du knapt tenkjer på at dei ganske godt emosjonelt utvikla hovudpersonane ikkje er ekte. Og swooh, kaboom, woosh – spesialeffektane er meir imponerande enn noko eg har sett på livefilm på lenge, med tilgjeveleg få daudpunkt til å vera ein altfor lang film. Det er berre å ta av seg hatten: Bra mjølka, Sony!  

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.