Drama

Regi: Arild Østin
Ommundsen

Now it’s dark

Med: Silje Salomonsen, Pia Tjelta, Kristoffer Joner, Vegar Hoel

I løpet av ei natt lyt Lene (Salomonsen) løysa mysteriet om dagen dottera forsvann sporlaust. I si vandring gjennom Stavanger møter ho ulike personar som vekkjer minner og assosiasjonar, og som på ulike vis påverkar utfallet.

Blanda styrke

Det er eit dristig prosjekt regissør Arild Østin Ommundsen har hatt føre seg med Now it’s dark. Han var borti krimelementet i førre film, Eventyrland (2013), men har for det meste hatt ganske streite narrativ der gruppedynamikken har drege filmane i stor grad, som i Monstertorsdag (2004) og mest kjent av alt Mongoland (2001). No ligg det ein botn av psykologisk uro og mentale krumsprang. Ommundsen skal iallfall ha for å vera trufast mot samarbeidspartnarane sine – eg trur alle som var med i Mongoland, er innom i løpet av natta Lene spring rundt med den mørke parykken og dei rotete tankane sine. Rotet forplantar seg inn i filmen, men trådnøstinga er samtidig styrken, og eg heng så vidt med. Trur eg.

Påverka

Dei mange skodespelarane som skal presenterast, kvar med si scene, gjev Now it’s dark eit utstillingsvindaugepreg. Denne rada med individuelle møte, der Lene og nærare tjue ulike skodespelarar skal snakka saman, berre dei to, gjer det heile fragmentert og lausrive. Den einaste me kjem inn på, er Lene, og det er no for så vidt heilt innanfor, men å skulla skapa ein relasjon til mengda med berande bikarakterar går ikkje. Eg får ikkje heilt tak på dei, og når det heile er dusja i rikelege dosar surrealisme, blir det naturleg nok ikkje heilt begripeleg. At det er gjort med overmål, tvilar eg ikkje på, men resultatet verkar meir som nasegrus David Lynch-beundring enn originalt regigrep. Så prøver Ommundsen heller ikkje å skjula denne påverkinga, tittelen refererer til eit sitat frå Blue Velvet (1986). Dristig, som sagt, men ikkje av den grunn innanfor.

Halvmørkt

Den verkelege stjerna i Now it’s dark er Stavanger. Byen står fram som spennande, grumsete, glitrande og mystisk – langt frå det eg vanlegvis assosierer han med: ein riktig småborgarleg by stinn i oljepengar. Nyanseringa er forfriskande. Og som eg nok har nemnt før, er det noko med rogalandsdialekta som gjer seg utruleg godt på film. Så blir også manuset formidla av gode skodespelarar, fleire av dei har gjennom årrekkjer no heva nivået over det meir teatralske som framleis går att i overraskande mange norske filmar. Eg har meir å utsetja på spelerommet enn på sjølve spelarane. Dei omtala duoscenane pressar karakterane inn i boksar og maktar ikkje å heva handlinga, snarare omvendt. Nokre av dei er også så i overkant sære at det bidreg kanskje ufrivillig til sneven av surrealisme, som aldri heilt glir over i bisart, berre i ei slags gråsone. Ommundsen har ikkje laga ein dårleg film, han har berre gått i «for mykje av det gode»-fella.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.