Rettetanga til Faust
Gjengen bak Dear White People leverer kjekk skrekk à la Get Out.
Elle Lorraine spelar hovudrolla som Anna som vil opp og fram i ein TV-kanal i Los Angeles i 1989.
SKREKK/KOMEDIE
Regi: Justin Simien
Bad Hair
Med: Elle Lorraine, Lena Waithe, Vanessa Williams
Leigefilm
Anna (Lorraine) vil opp og fram på ein MTV-liknande kanal i Los Angeles i 1989. Trass i at kanalen skal lyfta fram svarte talent, strittar dei høge herrar mot krøllar, i tråd med tradisjonen for systematisk rasisme. Den kule heimespøta sveisen til Anna må ryke, skal ho skli strigla inn i rampeljoset. Sjefen (Williams) tipsar om ein dyr frisør med fortryllande rette hårforlengingar. Anna sel sjela si, men finn snart ut at sveisen har ein faustisk tone og djevelsk fri vilje.
Satirisk skrekk
Regissøren Justin Simien har hatt suksess før med satire som har stikk til kvite privilegium i USA. Debutfilmen Dear White People (2014) blei jamvel til ein serie med same namn. Elle Lorraine frå nemnde film har no hovudrolla. Ho gjer gjengs jobb med komisk teft og rik mimikk. Emmy-vinnar Lena Waithe er òg med igjen. Som skodespelar, produsent og manusforfattar har ho sett sitt preg på mellom anna serien The Chi og filmen The 40-Year-Old-Version.
Tematiske trådar og talent går igjen. Det tragikomiske potensialet i å vere feil farge i USA blir brukt fullt ut. Bad Hair blandar inn skrekk i satire på ein måte mange kjenner frå Get Out av Jordan Peele. Simien når ikkje opp til den genistreken. Han lukkast likevel med liknande oppskrift.
Friske spark
Premissen for grøssarelementa er på syre. Det blir meir morosamt enn gyseleg. Poenga om strukturane som står bak populærkulturen, står trygt. Stilen er eit herlig oppkok av sprudlande åttitalsestetikk. Referansane flyt over, også på rollelista. I tillegg til Blair Underwood kan nostalgikarar nyte Usher, Kelly Rowland og ein slesk James Van Der Beek. At Vanessa Williams spelar sjef, er neppe tilfeldig. Den heller ljose modellen er kjend som den første afroamerikanaren som blei Miss America i 1984. Slik sparkar filmskapar Simien stadig mot kva det kostar å ikkje vere kvit i kulturindustrien. Samstundes ser ein korleis nokre skor seg på kulturen til dei ekskluderte.
Bad Hair er god underhalding med lett lått og litt vondt i magen. Det er kjekt. Filmen er betre enn mange komediar og skrekkfilmar frå USA som kjem på kino her til lands.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
SKREKK/KOMEDIE
Regi: Justin Simien
Bad Hair
Med: Elle Lorraine, Lena Waithe, Vanessa Williams
Leigefilm
Anna (Lorraine) vil opp og fram på ein MTV-liknande kanal i Los Angeles i 1989. Trass i at kanalen skal lyfta fram svarte talent, strittar dei høge herrar mot krøllar, i tråd med tradisjonen for systematisk rasisme. Den kule heimespøta sveisen til Anna må ryke, skal ho skli strigla inn i rampeljoset. Sjefen (Williams) tipsar om ein dyr frisør med fortryllande rette hårforlengingar. Anna sel sjela si, men finn snart ut at sveisen har ein faustisk tone og djevelsk fri vilje.
Satirisk skrekk
Regissøren Justin Simien har hatt suksess før med satire som har stikk til kvite privilegium i USA. Debutfilmen Dear White People (2014) blei jamvel til ein serie med same namn. Elle Lorraine frå nemnde film har no hovudrolla. Ho gjer gjengs jobb med komisk teft og rik mimikk. Emmy-vinnar Lena Waithe er òg med igjen. Som skodespelar, produsent og manusforfattar har ho sett sitt preg på mellom anna serien The Chi og filmen The 40-Year-Old-Version.
Tematiske trådar og talent går igjen. Det tragikomiske potensialet i å vere feil farge i USA blir brukt fullt ut. Bad Hair blandar inn skrekk i satire på ein måte mange kjenner frå Get Out av Jordan Peele. Simien når ikkje opp til den genistreken. Han lukkast likevel med liknande oppskrift.
Friske spark
Premissen for grøssarelementa er på syre. Det blir meir morosamt enn gyseleg. Poenga om strukturane som står bak populærkulturen, står trygt. Stilen er eit herlig oppkok av sprudlande åttitalsestetikk. Referansane flyt over, også på rollelista. I tillegg til Blair Underwood kan nostalgikarar nyte Usher, Kelly Rowland og ein slesk James Van Der Beek. At Vanessa Williams spelar sjef, er neppe tilfeldig. Den heller ljose modellen er kjend som den første afroamerikanaren som blei Miss America i 1984. Slik sparkar filmskapar Simien stadig mot kva det kostar å ikkje vere kvit i kulturindustrien. Samstundes ser ein korleis nokre skor seg på kulturen til dei ekskluderte.
Bad Hair er god underhalding med lett lått og litt vondt i magen. Det er kjekt. Filmen er betre enn mange komediar og skrekkfilmar frå USA som kjem på kino her til lands.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Fårete blikk: Sjølvsagt ser maten din på deg. Korleis skulle han elles finne vegen til slaktehuset?
Foto: Wikimedia Commons
Sjølvsagt er vi ikkje dei einaste som har skjøna at hovudet til sauen er god mat.
Midtfjords: ein attraksjon Fylkesbaatane var åleine om.
Foto frå boka: Ole Fretheim
Friskt om ferjer
«Til og med bilar vart køyrde frå den eine ferja til den andre midt ute på fjorden.»
Det var ein emosjonell augneblink for unge Gukesh då VM-sigeren var klar.
Foto: Maria Jemeljanova / Fide
Gukesh den attande
Den 18. verdsmeisteren sidan 1886 er berre 18 år gamal, indaren Gukesh Dommaraju.
Stølspurka og dei to grisungane. Enno er alt berre velstand.
Alle foto: Svein Gjerdåker
Soga om stølspurka
Verdas mildaste purke var med på stølen. Det gjekk ikkje som planlagt.
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.
Papiravisa