Drama

Regi: Ken Loach

Sorry We Missed You

Med: Kris Hitchen, Debbie Honeywood, Rhys Stone, Katie Proctor

Det er ikkje lett å få endane til å møtast i familien Turner. Pappa Ricky (Hitchen) jobbar som pakkebod, og mamma Abbie (Honeywood) er heimehjelp hjå gamle og funksjonshemma. Ungane går på skulen, eller skulkar, og det siste Ricky treng, er at tenåringssonen Seb hamnar i trøbbel.

Avmakt

Det er tid for nok ei overskya historie frå gode Ken Loach. Sist han var ute med pisken, var det trygdesystemet i Storbritannia som fekk gjennomgå i den sviande Jeg, Daniel Blake (2016). Og piskar vidare gjer han, no med harmdirrande refs av mangelfullt regelverk for mellombels tilsette.

Det er grunn til å ta filmen innover seg også her til lands – av ein eller annan uforståeleg grunn likar Noreg å følgja etter med alle dei toskne ideane liberalismen på dei britiske øyane har ført med seg. Maktesløysa blant det som framleis kan kallast arbeidarklasse der borte, ligg i kvar pore i huda og kvar pose under auga på Ricky og Abbie.

Den største faren med Sorry We Missed You er at misera verkar så komplett at det nesten vert parodisk. Det skrik «sosialrealisme» frå fyrste stund, slik at kjensla av å venta på at noko fælt skal skje, festar seg så fort at det vert vanskeleg å slappa av med dei mange fine, menneskelege møta som gjer at filmane til Loach er så utruleg sjåverdige. Men når det er sagt, så tvilar eg på at intensjonen var å få publikum til å kosa seg her.

Fyskam

Eit fint aspekt utover samfunnskritikken er verdien av kommunikasjon mellom foreldre og barn, eller mellom generasjonane om du vil. Det er lett å rista på hovudet over unge sin bruk av mobiltelefon, men som Abbie påpeikar: Heile livet til Seb ligg på den telefonen. Igjen kan enkelte delar ved filmen verka overkommunisert, bodskapen om at ein må sjå dei unge for å forstå dei, er neppe ein ny ein. Men det er ikkje dumt med ei påminning av og til.

Å leggja handlinga til Newcastle er heller ikkje dumt. Her lever geordie-dialekta i beste velgåande, noko som forsterkar kjensla av avstand mellom folka på golvet og «systemet». Apropos – kor finn han folka sine? Det er utruleg kva Loach får ut av skodespelarane, som ikkje har lange CV-ar å visa til. Ikkje berre hovudrollene, men statistane åleine gjer Sorry We Missed You verd å sjå. All ære til castingavdelinga som til og med klarar å finna ein hund med tre bein. Det blir nesten i overkant tragisk, som nemnt før.

Samtidig trur eg så gjerne at filmen representerer kvardagen til sjokkerande mange britar. Denne Briten kjenner seg i alle fall umåteleg takksam, som framleis berre treng observera frå sitt bortskjemde, privilegerte hjørne i verda. Måtte filmen nå ut til dei som ikkje kjenner ørlite på bortskjemmevitet.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.