THRILLER/DRAMA/FANTASI

REGI: JOACHIM TRIER

Thelma

Med: Eili Harboe, Kaya Wilkins, Henrik Rafaelson

Kamera svevar stødig over Blindern med studentar yrande på asfalten, og fangar til slutt inn ei ung jente med sekk på ryggen. Biletet har noko tidlaust over seg, sjølv om både klede, sveis og tilbehøyr alt stadfestar at me er plasserte i notida. Thelma (Harboe) sitt fyrste møte med dei store auditoria, førelesingar og medelevar er gjenkjenneleg. Her er om å gjera og finna seg til rette, særleg sosialt. Utan særleg mykje relevant erfaring får Thelma likevel innpass. Og heile karakteren hennar er rett likandes. Harboe har skapt ein truverdig heimføding som er open for nye inntrykk og idear som står i skvis mellom sitt gamle, prektige eg og denne nye, unge dama som brått kjenner på lyster ho har fått innprenta er syndige.

ECCE HOMO

Men fy og fy, homofili og personleg kristendom, det må gå gale. Og det gjer det. Studentlivet lokkar unge Thelma ut på den breie vegen etter å ha gått den smale sti med foreldra tett inntil seg heile oppveksten. Den kristne bakgrunnen kræsjar med nye impulsar i storbyen, og særleg kjenslene Anja (Wilkins) vekkjer i henne. Desse kjenslene resulterer i epileptisk-liknande anfall som viser seg å ha ei langt mørkare forklaring, ei som ligg tilbake i barndommen og som stadig forfølgjer henne. Er Thelma besett av demonar? Eller kor kjem vondskapen eigentleg frå?

DETALJISTEN

Filmen vekslar mellom å vera veldig jordnær og realistisk og fullstendig svevande og overnaturleg. Den sitrande musikken (av fast Trier-komponist Ola Fløttum) skapar ei krypande stemning som til tider får meg til å tenka på Twin Peaks-serien frå nittitalet. Og på same måte som eg likte Twin Peaks sitt paranormale univers, finn du ein del av det same i Thelma. Og så er filmen så vakker å sjå på. Akkurat som med mange av regissør Triers filmar, særleg dei siste påkosta, som Louder than bombs (2015) og Oslo, 31. august (2011), er han nydeleg filma og etterproduserte med elegant klipping og gjennomtenkte rekvisittar. I det heile har Trier eit auga for detaljar som er til å ta av seg hatten for. Ellen Dorrit Petersen i rolla som mor til Thelma gjer til og med eit dels vellukka forsøk på å snakka rogalandsdialekt som dottera si.

Usikker

Kjem Thelma til å vinna ein Oscar, no som han er Noreg sitt bidrag? Eg trur ikkje det. Ikkje at kvalitet er noko kriterium for den oppskrytte, men superviktige prisen, men eg synest Thelma manglar eit eller anna. Han verkar uforløyst. Det er klart at når utomjordiske ting skjer, lyt ein kjøpa konseptet, elles fungerer det ikkje. Men eg får liksom aldri heilt styr på om det eigentleg er eit psykologisk drama eller om det faktisk er Gud som opererer gjennom Thelma. Dette innuendoet kunne vore styrken til filmen, men for meg blir det berre uklart. Kan summen av mange gode ting trumfa eitt grunnleggande irritasjonsmoment? I dette tilfellet svarar eg nølande ja.

BRIT AKSNES

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.