Romantisk drama

Regi: Dan Fogelman

Life Itself

Med: Oscar Isaac, Olivia Wilde, Antonio Banderas

Kvifor held det på å klikka for Will (Isaac) ein morgon i New York? Gjennom tilbakeblikk og sideblikk blir me kjende med han, kjærasten Abby (Wilde) og familiane deira. Ulike vendingar tek oss med både bakover og framover i tid.

Klissete

Det startar i grunnen ganske lovande. Mange referansar til Bob Dylan, sånne digge brownstone-hus med skikkeleg pene, men kule folk inni, ironiske kjærleikserklæringar og på alle måtar ein typisk feelgood-indiefilm frå landet som fann opp denne sjangeren. Men så går det gradvis over i den andre sjangeren USA er kjent for, nemleg suppete kjærleiksdrama fylt av klisjear. At dei har blanda inn litt eksotisk smakstilsetning ved å ty til Antonio Banderas, gjer ikkje filmen mindre klisjéaktig. Det verste er, når dei gjer som i Life Itself, at dei prøver å forkle klisjeane, som om dei prøver å lura sjåaren til at det eigentleg er veldig originalt, det dei driv med. For bismaken som kjem snikande, er ikkje til å ta feil av – det er noko «keisarens nye klede»-aktig med denne etter kvart ganske håplause filmen.

Klassete

Manusforfattar og regissør Dan Fogelman har kanskje vore inspirert av TV-serien How I Met Your Mother, og kanskje han håpar å nå same publikum. Men her finst ikkje humor, berre ei rekke velproduserte, glattpolerte scener som til saman endar på den absolutt plattaste måten. Det er heller ikkje i filmens favør at han innlysande er velmeinande og freistar ha ein viktig bodskap om toleranse og det at kjærleiken er komplisert. Men etter at fokuset brått vert flytta frå person til person i eit stadig kjappare tempo, sluttar ein å engasjera seg særleg for korleis det går med dei. Tidsrekninga går heilt bananas, og utover i filmen får ein kjensla av at Fogelman tyr til verre og verre lagnader berre for å halda på merksemda. Alt fungerer sjenerande dårleg.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.