ACTION/FANTASY/SCIENCE FICTION

Regi: Cate Shortland

Black Widow

Med: Scarlett Johansson, Florence Pugh, Rachel Weisz
Kinofilm

Den nye filmen frå Marvel følgjer Natasha Romanoff (Johansson), som er ei «svart enke» som har kome seg ut av det totalitære regimet som styrer dei.

Saman med Yelena (Pugh), som også var spionbarn, skal ho gjere det ho kan for å frigjere dei andre som er fanga. Å gje dei fri vilje vil redde ein god del av ei verd smitta av den raude faren.

Hjernesprik

Den australske regissøren Cate Shortland imponerte med Lore (2012), ein genial tysk film om slutten av den andre verdskrigen som ein skulle ynskje krigshungrige norske regissørar hadde late seg inspirere av. Ho tar med seg teft i stil og tone.

Ambivalens og mørke i figurane har ho òg i fingrane. Heltar har som regel svin på skogen. Bortsett frå erkeskurken har alle potensial. Dei hjernevaska soldatane til vonde Dreykov er tvinga til å slåst mot frigjorde Natasha og Yelena. Desse to er smarte og kule karakterar spelte med glans av Scarlett Johansson og Florence Pugh.

Sistnemnde har diverre nokre lågpanna språklege trekk. Engelskspråklege folk som snakkar tullerussisk i storfilmar, øydelegg. Slik var det i slappe Red Sparrow (2018) og imponerande Tenet (2020). Ein held på klisjear og fordommar medan ein haussar opp til ny kald krig. Det er dumt.

David Harbour skal vere det komiske avbrekket som sovjetskapte Red Guardian med Karl Marx tatovert på knokane, men han blir irriterande. Metavitsane mellom Natasha og Yelena om poserande slåsting og rikt med feministiske stikk fungerer mykje betre. Drivkrafta i kjenslene til dei to kamphønene er truverdig fortalt.

Storshow

Dei rolege scenene er flotte å sjå på, anten dei skjer i Hjørundfjorden eller ein plass i England som skal førestille russiske enger. Ei obligatorisk biljakt i storby med produktplassering for fjonge bilar skjer i Budapest. Actionsekvensane er storslegne i lufta og på bakken. Her har det ikkje mangla på noko. Dramatikken og konsekvensane er store i superheltfilmar, så patos er noko påtrengjande.

Om ein saknar slikt, er det kino som gjeld. Sidan Ørsta kino kranglar med Disney, lyt dei som vil sjå heimtraktene på stort lerret, ta ferja til Ålesund. Det er nok stas, trass i nokre teite fakter.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latin­amerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.