Filmfjes

Det farlegaste rovdyret i universet er tilbake. Den fyrste Predator-filmen kom i 1987, då med Arnold Schwarzenegger i rolla som alienjeger. Predator 2 gjekk på kino tre år seinare, med Danny Glover i hovudrolla. Men kven var sjølve predatoren? Jau, det var Kevin Peter Hall, som kanskje fekk rolla fordi han raga 2 meter og 20 cm over bakken. Fred over minnet hans (han døydde av AIDS i 1991) når den nyaste Predator-filmen no har premiere.

B.A.

Sjå på nett no

(NRK) Eg er litt skeptisk til alle desse Peder Kjøs-konsepta som dukkar opp både på radio og i TV, men det kjem kan hende meir av inflasjonen enn at han ikkje er ein dugandes psykolog. Og måten han får ungdommane i Jeg mot meg i tale på, gjer han også til ein god TV-terapeut. Synleggjeringa av psykisk sjukdom hos unge kan neppe overdrivast, om dette verkar vera noko enkelte likar å spekulera i. Etter eit par episodar tenkjer eg at denne serien kjem til å gjera mange godt – sjølv kor vondt det er å sjå på.

B.A.

Tre på topp

Filmar av Gus Van Sant for ein som framleis ikkje har sett I drift mot Idaho:

1) Paranoid Park, 2007. Van Sant på sitt beste har mørke, sjarm og stil. Oppvekst, vennskap, traume og rullebrett er nydeleg skote av ein av verdas beste filmfotografar, Christopher Doyle.

2) Mala noche, 1986. Debuten har ein røff og rastlaus stil. Historia om ein papirlaus meksikanar i drift lanserte Van Sant som ein viktig filmskapar for homofile som hungra etter eigne historier som kjendest ekte.

3) Milk, 2008. Konvensjonelle biografiske filmar om politikarar i USA er ikkje alltid topp, men historia om Harvey Milk var engasjerande og god.

H.T.