Skeiv ungdom i A4
Love, Simon er ein streit ungdomsfilm om å kome ut av skapet.
Simon (Nick Robinson) er ein privilegert ungdom som er på veg ut av skapet i USA.
Foto: Twentieth Century Fox Norway
Drama
Regi: Greg Berlanti
Love, Simon
Med: Nick Robinson, Katherine Langford, Alexandra Shipp
Simon (Robinson) er ein privilegert ungdom i USA med ein massiv løyndom. Han er homofil. Gjengen hans er i så måte perfekt. Livet midt i den amerikanske draumen er trygt og fritt. Den eine opent homofile guten på skulen har stor støtte. Språkleg feiar han golvet med dei få gutane som tergar han. Likevel er det hardt. Heterofile må ikkje stå fram. Streit norm kjennest så normal at terskelen er høg.
Likskap
Love, Simon er i all hovudsak lik dei fleste filmar frå USA om ungdom på high school. Alt er profesjonelt pakka inn. Ein forstår stort sett kor ferda går. Innpakninga sømer seg mest for eit ungt publikum. Mange har nok godt av å få enkelt forklart at vegen ut av skapet er vanskeleg sjølv for prikkfrie plakatgutar frå overklassen i USA. Om ein sjølv stussar på å sjå ut skapdøra eller brukar «homo» som skjellsord, er Love, Simon kanskje rett medisin.
Det er ein sympatisk gjeng vi følger. Ei scene der Simon opnar seg for ei venninne, er fin. Humoren har sine artige augneblinkar blanda med bommar. Avslutninga fungerer. Bodskapen frå slagordet til filmen er flott: «Alle fortener ei kjærleikshistorie.» Regissør Greg Berlanti får fint fram at mange gjer dumme ting i trengde situasjonar. Slik er vi alle like. Stundom skrantar sympatien med Simon, men vi forstår kor viktig det kjennest å halde skapdøra stengd sjølv i omgjevnadar 99 prosent av verdas skeive vil misunne.
Liberalisme
Simon seier at foreldra er så liberale som tenkast kan. Det er denne filmen òg. Verdiane går eg god for med glede, men eg var våtare i augekroken då eg såg den endelaust lange regnbogeparaden i Bergen sist helg, enn eg blei av denne lange filmen. Når eg ikkje blir riven med av «I Wanna Dance With Somebody» av Whitney Houston, manglar noko. Filmen riv aldri i meg. Å sakna større konflikt ville vere feil. Tragediar har homofil filmhistorie flust av. Folk fortener filmar om at det kan gå greitt. Skal eg i år tilrå eit vakse publikum berre eitt drama om ein privilegert gut frå USA som kjem ut av skapet utan at nokon synest det er eit problem, blir det likevel heller Call Me by Your Name.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Greg Berlanti
Love, Simon
Med: Nick Robinson, Katherine Langford, Alexandra Shipp
Simon (Robinson) er ein privilegert ungdom i USA med ein massiv løyndom. Han er homofil. Gjengen hans er i så måte perfekt. Livet midt i den amerikanske draumen er trygt og fritt. Den eine opent homofile guten på skulen har stor støtte. Språkleg feiar han golvet med dei få gutane som tergar han. Likevel er det hardt. Heterofile må ikkje stå fram. Streit norm kjennest så normal at terskelen er høg.
Likskap
Love, Simon er i all hovudsak lik dei fleste filmar frå USA om ungdom på high school. Alt er profesjonelt pakka inn. Ein forstår stort sett kor ferda går. Innpakninga sømer seg mest for eit ungt publikum. Mange har nok godt av å få enkelt forklart at vegen ut av skapet er vanskeleg sjølv for prikkfrie plakatgutar frå overklassen i USA. Om ein sjølv stussar på å sjå ut skapdøra eller brukar «homo» som skjellsord, er Love, Simon kanskje rett medisin.
Det er ein sympatisk gjeng vi følger. Ei scene der Simon opnar seg for ei venninne, er fin. Humoren har sine artige augneblinkar blanda med bommar. Avslutninga fungerer. Bodskapen frå slagordet til filmen er flott: «Alle fortener ei kjærleikshistorie.» Regissør Greg Berlanti får fint fram at mange gjer dumme ting i trengde situasjonar. Slik er vi alle like. Stundom skrantar sympatien med Simon, men vi forstår kor viktig det kjennest å halde skapdøra stengd sjølv i omgjevnadar 99 prosent av verdas skeive vil misunne.
Liberalisme
Simon seier at foreldra er så liberale som tenkast kan. Det er denne filmen òg. Verdiane går eg god for med glede, men eg var våtare i augekroken då eg såg den endelaust lange regnbogeparaden i Bergen sist helg, enn eg blei av denne lange filmen. Når eg ikkje blir riven med av «I Wanna Dance With Somebody» av Whitney Houston, manglar noko. Filmen riv aldri i meg. Å sakna større konflikt ville vere feil. Tragediar har homofil filmhistorie flust av. Folk fortener filmar om at det kan gå greitt. Skal eg i år tilrå eit vakse publikum berre eitt drama om ein privilegert gut frå USA som kjem ut av skapet utan at nokon synest det er eit problem, blir det likevel heller Call Me by Your Name.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Eit langt utdanningsløp kan by på store utfordringar for dei som har ADHD. Eit aukande antal vaksne oppsøker helsetenesta, inkludert dyre privatklinikkar, for å få ein diagnose.
Foto: Gorm Kallestad / AP / NTB
– ADHD-diagnosen skal henge høgt
Det har vore ein kraftig auke i talet på ADHD-diagnosar og bruken av ADHD-medisin dei siste åra. Blir diagnosen utvatna når kjendisar snakkar han opp?
Forfattar og siviløkonom Martin Bech Holte har vore både forskar i samfunnsøkonomi og leiar i næringslivet.
Foto: Agnete Brun
Når rikdom blir eit problem
Martin Bech Holte kjem med ein diskutabel analyse og friske fråspark i Landet som ble for rikt.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Jørgen Boassen har vorte kjend langt utanfor Grønlands grenser etter at han viste Donald Trump jr. omkring i Nuuk.
Foto: Christiane Jordheim Larsen
Alle auge på Grønland
NUUK, GRØNLAND: 2025 starta med vaksenopplæring om Grønlands geopolitiske betyding. Saman med store delar av den vestlege pressa har eg følgt spora etter Donald Trump jr. i hovudstaden Nuuk.
Papiravisa