Skeiv ungdom i A4
Love, Simon er ein streit ungdomsfilm om å kome ut av skapet.
Simon (Nick Robinson) er ein privilegert ungdom som er på veg ut av skapet i USA.
Foto: Twentieth Century Fox Norway
Drama
Regi: Greg Berlanti
Love, Simon
Med: Nick Robinson, Katherine Langford, Alexandra Shipp
Simon (Robinson) er ein privilegert ungdom i USA med ein massiv løyndom. Han er homofil. Gjengen hans er i så måte perfekt. Livet midt i den amerikanske draumen er trygt og fritt. Den eine opent homofile guten på skulen har stor støtte. Språkleg feiar han golvet med dei få gutane som tergar han. Likevel er det hardt. Heterofile må ikkje stå fram. Streit norm kjennest så normal at terskelen er høg.
Likskap
Love, Simon er i all hovudsak lik dei fleste filmar frå USA om ungdom på high school. Alt er profesjonelt pakka inn. Ein forstår stort sett kor ferda går. Innpakninga sømer seg mest for eit ungt publikum. Mange har nok godt av å få enkelt forklart at vegen ut av skapet er vanskeleg sjølv for prikkfrie plakatgutar frå overklassen i USA. Om ein sjølv stussar på å sjå ut skapdøra eller brukar «homo» som skjellsord, er Love, Simon kanskje rett medisin.
Det er ein sympatisk gjeng vi følger. Ei scene der Simon opnar seg for ei venninne, er fin. Humoren har sine artige augneblinkar blanda med bommar. Avslutninga fungerer. Bodskapen frå slagordet til filmen er flott: «Alle fortener ei kjærleikshistorie.» Regissør Greg Berlanti får fint fram at mange gjer dumme ting i trengde situasjonar. Slik er vi alle like. Stundom skrantar sympatien med Simon, men vi forstår kor viktig det kjennest å halde skapdøra stengd sjølv i omgjevnadar 99 prosent av verdas skeive vil misunne.
Liberalisme
Simon seier at foreldra er så liberale som tenkast kan. Det er denne filmen òg. Verdiane går eg god for med glede, men eg var våtare i augekroken då eg såg den endelaust lange regnbogeparaden i Bergen sist helg, enn eg blei av denne lange filmen. Når eg ikkje blir riven med av «I Wanna Dance With Somebody» av Whitney Houston, manglar noko. Filmen riv aldri i meg. Å sakna større konflikt ville vere feil. Tragediar har homofil filmhistorie flust av. Folk fortener filmar om at det kan gå greitt. Skal eg i år tilrå eit vakse publikum berre eitt drama om ein privilegert gut frå USA som kjem ut av skapet utan at nokon synest det er eit problem, blir det likevel heller Call Me by Your Name.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Greg Berlanti
Love, Simon
Med: Nick Robinson, Katherine Langford, Alexandra Shipp
Simon (Robinson) er ein privilegert ungdom i USA med ein massiv løyndom. Han er homofil. Gjengen hans er i så måte perfekt. Livet midt i den amerikanske draumen er trygt og fritt. Den eine opent homofile guten på skulen har stor støtte. Språkleg feiar han golvet med dei få gutane som tergar han. Likevel er det hardt. Heterofile må ikkje stå fram. Streit norm kjennest så normal at terskelen er høg.
Likskap
Love, Simon er i all hovudsak lik dei fleste filmar frå USA om ungdom på high school. Alt er profesjonelt pakka inn. Ein forstår stort sett kor ferda går. Innpakninga sømer seg mest for eit ungt publikum. Mange har nok godt av å få enkelt forklart at vegen ut av skapet er vanskeleg sjølv for prikkfrie plakatgutar frå overklassen i USA. Om ein sjølv stussar på å sjå ut skapdøra eller brukar «homo» som skjellsord, er Love, Simon kanskje rett medisin.
Det er ein sympatisk gjeng vi følger. Ei scene der Simon opnar seg for ei venninne, er fin. Humoren har sine artige augneblinkar blanda med bommar. Avslutninga fungerer. Bodskapen frå slagordet til filmen er flott: «Alle fortener ei kjærleikshistorie.» Regissør Greg Berlanti får fint fram at mange gjer dumme ting i trengde situasjonar. Slik er vi alle like. Stundom skrantar sympatien med Simon, men vi forstår kor viktig det kjennest å halde skapdøra stengd sjølv i omgjevnadar 99 prosent av verdas skeive vil misunne.
Liberalisme
Simon seier at foreldra er så liberale som tenkast kan. Det er denne filmen òg. Verdiane går eg god for med glede, men eg var våtare i augekroken då eg såg den endelaust lange regnbogeparaden i Bergen sist helg, enn eg blei av denne lange filmen. Når eg ikkje blir riven med av «I Wanna Dance With Somebody» av Whitney Houston, manglar noko. Filmen riv aldri i meg. Å sakna større konflikt ville vere feil. Tragediar har homofil filmhistorie flust av. Folk fortener filmar om at det kan gå greitt. Skal eg i år tilrå eit vakse publikum berre eitt drama om ein privilegert gut frå USA som kjem ut av skapet utan at nokon synest det er eit problem, blir det likevel heller Call Me by Your Name.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
150-årsjubilant: den austerrikske komponisten Arnold Schönberg (1874–1951).
Fredshymne
Kammerchor Stuttgart tolkar Schönbergs «illusjon for blandakor» truverdig.
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Papiravisa