Sterk, men ujamn «historietime»

«Vår tids homoepos» blir Arven kalla. Etter berre å ha sett første del torer eg påstå at det har ikkje dette stykket dekning for. Framsyninga er god og velspelt, men det er ei overklasse-/middelklasseutgåve av historia, der dei unge karakterane vi stort sett møter, i hovudsak høyrer til ein krins av intellektuelle og kulturelle personar, alle rett nok ikkje like vellukka eller velståande. Men med tanke på kva som dagleg skjer med utgangspunkt i Det kvite huset i Washington, er stykket uansett skremmande aktuelt.

Og stykket er sterkt, framsyninga likeså. At all tradisjonell scenografi er borte og handlinga plassert på og framfor ei skråstilt dreiescene, gjer at all merksemd blir styrt mot det (vesle) som skjer og det som blir sagt. Då blir det òg tydeleg at meir tekst kunne vore stroke, og at ikkje alle replikkar og alt som blir sagt, er like djupt. For det er ikkje før etter første pause at framsyninga verkeleg lyftar seg.

Men mykje er godt, svært godt, og skildrar ein serie lagnader som fint får fram det forferdelege ved skeiv historie – fordommane, tabua, stigmaet og fråværet av rettferd, hiv-epidemien og frykta og avvising han utløyste, einsemda og isolasjonen. Litt problematisk er det likevel at ein heil del av dette berre kjem fram gjennom referat og påstandar, ikkje i form av spel. Mykje er forteljeteater.

Samstundes har historia også ei positiv side gjennom kjærleik (men òg sjalusi og brot), seksualitet, samhald og solidaritet, som på ein heilt annan måte finn ulike direkte uttrykk og skapar ein nærleik vi som publikum ikkje røyner på same vis i den negative sida av forteljinga.

I stor grad er dette ei kollektiv mønstring, eit gjennomarbeidd ensemblespel, der noko av det individuelle likevel kjem til syne. Men gjennom det ikkje heilt ukompliserte kjærleiksforholdet mellom dramatikaren Toby Darling (Olav Waastad) og kjærasten Eric Glass (Vetle Bergan) får dramaet òg ein raud tråd og ei tydeleggjering av tematikken.

Eit utgangspunkt for historia er den over hundre år gamle samfunnskritiske romanen Howards End av den engelske forfattaren E.M. Forster, som sjølv var homofil, men aldri «stod fram». På elegant vis blir han – i Geir Kvarmes skikkelse – gjord levande på scena og kan slik tene som bindeledd mellom fortid og notid og som ein klok «guide» for ein ny generasjon.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare