Teater Vestland i Åsane kulturhus

Jon Fosse:

Lilla

Regi og visuelt konsept: Martin Lotherington
Komponist og lyddesignar: Tobias Grønborg

Det er sjeldan å sjå at regissørar «tuklar» med ein Jon Fosse-tekst, men Martin Lotherington har gjort det til gagns. Og så mykje at originalen innimellom ikkje er attkjennande.

Dessutan er det vanskeleg å skjøne kva som er føremålet med somt av det regissøren har gjort. Han har dikta til ei rammehistorie, som ikkje blir ei rammehistorie likevel, som går ut på at det vi får sjå, er eit tilbakeblikk på noko som skjedde ein fredagskveld for 35 år sidan. Då skulle ein tru at perspektivet blei endra, og at det kjem inn eit element av refleksjon. Men ikkje noko slikt er å sjå.

Lilla er det einaste ungdomsstykket Jon Fosse har skrive, tinga av the Royal National Theatre i London. Det handlar om ein konflikt mellom medlemane av eit heilt ferskt rockeband («ingen av oss kan noko»), som har øving i kjellaren under ein nedlagd fabrikk.

Lotherington har skore ned teksten og gjort framsyninga til fysisk teater, med slåsting og knuffing. Det ligg ganske langt frå det vi assosierer med Fosse-tonen. Og alt i teksten som kan gjerast til humoristiske poeng, er nytta til det ytste – og vel så det. Det som i utgangspunktet er eit stykke om fire gutar og ei jente i ein sårbar livsfase, nølande på veg inn i den nesten uhandterlege overgangen til vaksenlivet, blir her meir av eit støyprodukt som i nokon grad overdøyver dei fine nyansane.

Men samspelet er godt, og især Harald Nødtvedt Ottesen imponerer i den krevjande rolla som guten mellom barken og veden.

Jan H. Landro

Jan H. Landro er forfattar, journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.