Den Nationale Scene, Teater­kjellaren

Henrik Ibsen:

Lille Eyolf

Tilrettelegging og regi: Michael Thalheimer
Scenografi: Henrik Ahr
Musikk: Bert Wrede
Kostyme: Michaela Barth

Kva gjer ein internasjonal stjerneregissør når han har teke på seg å setje opp Ibsens Lille Eyolf, men ikkje har noko nytt å melde? Han lèt framsyninga drukne i støy.

Om vi ser bort frå den lagnadstunge skikkelsen Rottejomfruen, spelt av ei ungdommeleg lokkande Anne Regine Ellingsæter, er Ibsens tekst ganske realistisk. Men Thalheimer har laga ei framsyning som dels er stilisert, og der dei manierte personane ber kjenslene utanpå og skrik hysterisk nesten heile tida. No er overdriving eit varemerke for denne regissøren, men det skal helst ha ein funksjon. I dette tilfellet blir overdriving synonymt med overtydeleggjering. Det subtile finst knapt.

Scenerommet er klaustrofobisk, grått og nake, slik ekteskapet mellom Alfred (Frode Bjorøy) og Rita Allmers (Stine Robin Eskildsen) har utvikla seg etter at dei i erotisk oppøsing gløymde den vesle ungen sin og han fall og blei krøpling. Gjennom heile framsyninga går dei kledde i pyjamas. Dei einaste rekvisittane er dei to krykkene og det norske flagget, som ingeniør Borgheim (Knut Erik Engemoen) mishandlar på idiotisk vis.

Framsyninga er ramma inn av Eyolf (Arthur Hakalathi), som først kjem inn på krykker og gjer nokre hjelpelause, men scenisk overtydande, rørsler medan han smiler og ler. Så kjem han att, gåande utan krykker, då dramaet er over. Effektfullt, men det gjer ikkje framsyninga mindre tydeleg.

Den slutten Ibsen skreiv, er lite truverdig. Nett det poenget synest Thalheimer å vilje streke under då han i sluttscenen lèt dei to hovudpersonane stå så langt frå kvarande som råd er, medan dei talar om samarbeid og ein ny start – vende mot publikum. Resten er det ikkje så mykje å seie om.

Jan H. Landro

Jan H. Landro er forfattar, journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.