JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

TeaterMeldingar

Vala vi gjer, og livet vi må leve

Riksteatret treffer hardt og gripande med Miller-klassikaren Prisen.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Kim Haugen og Per Frisch tek nakketak på oss i rollene som brørne Victor og Walter, skriv Bent Kvalvik.

Kim Haugen og Per Frisch tek nakketak på oss i rollene som brørne Victor og Walter, skriv Bent Kvalvik.

Foto: Riksteatret

Kim Haugen og Per Frisch tek nakketak på oss i rollene som brørne Victor og Walter, skriv Bent Kvalvik.

Kim Haugen og Per Frisch tek nakketak på oss i rollene som brørne Victor og Walter, skriv Bent Kvalvik.

Foto: Riksteatret

3275
20180216
3275
20180216

Riksteatret

Arthur Miller:

Prisen

Omsett av Torstein Bugge
Høverstad
Regi og tilrettelegging:
Kjetil Bang-Hansen
Scenografi og kostymedesign: John-Kristian Alsaker

Arthur Miller er eit av dei viktigaste namna i verdsdramatikken frå det tjuande hundreåret – og Henrik Ibsens verdigaste arvtakar. Han klarer mest alltid å samle medmenneskeleg drama, samfunnssatire og tidlaus etikk i ein naturleg einskap. Stykka hans eldast liksom ikkje. Vi har nyleg sett eit prov på det i En handelsreisendes død på Nationaltheatret, og no ser vi det att på Riksteatret, i eit av dei aller mest gripande og dramaturgisk perfekte Miller-stykka, Prisen. Eit heilkvelds kammerspel som dette, for fire personar, krev eit tett korresponderande samspel og røynde skodespelarar med djupn. Og trass i eit par svake ledd, som kan hende kunne vore unngått, har regissøren Kjetil Bang-Hansen skapt ei brennande intens teateroppleving, med ærleg og intelligent skodespelararbeid.

Familieoppgjer

Grunnintrigen i stykket er eit familieoppgjer. To brør i 50-årsalderen møtest ved dødsbuet etter far sin, i barndomsheimen, eit trist loftshusvære. Ei tragisk familiehistorie med mykje fallen storleik og knuste draumar vert rulla opp, ein oppvekst der perfeksjonisme og materialisme har fortrengt alle kimar til kontakt og kjærleik. Dei to brørne er framande for kvarandre, og den yngste, som ofra utdanning og karriere på familiealteret, er bitter på den eldste, som – tilsynelatande – er vorten vellukka og velståande. Men biletet er som sedvanleg meir samansett enn det ser ut til.

Det psykologisk tidlause i stykket kan vanskeleg unngå å treffe kven som helst av oss som har kjent seg knebla av eigne og andre sine forventningar, og som motstrevande må finne seg i å ta konsekvensane av eigne val. Éin gong eller fleire i livet må vi vel alle sjå at det som hende oss, var noko vi gjorde sjølv. Det er i denne pinefulle spenninga Kim Haugen som Victor, den bitre broren, og Per Frisch som Walter, den «vellukka» broren, tek nakketak på oss, i så sannferdige konfrontasjonar at det er like før vi vert forlegne og kjenner oss som ulovlege kikkarar. Det er eit suverent, overlegent spel.

Rutinekomikk

Iren Reppen som Esther, kona til Victor, er i det kjenslemessige like truverdig, og umåteleg sympatisk i rolla, men litt for strålande frisk og barnsleg energisk til å illudere som frustrert, mellomaldrande storbyfrue med alkohol- og pengesorger. Illusjonsmessig har Helge Jordal på eit vis det same problemet i rolla som 89 år gamal jødisk brukthandlar. Her er ikkje gjort noko forsøk på å få han til å sjå gamal ut. (Jordal er framleis om lag 20 år for ung til å vere 89.) Dermed er skodespelaren nøydd til å gjere det heile med røystbruk og kroppsspråk åleine, og det endar for det meste i utvendig rutinekomikk. Det er synd, for den finurlege rolla som Solomon kunne med små justeringar vorte ein bravurrolle for Helge Jordal.

Men, trass i innvendingane, hovudpulsåra i denne framsyninga strøymer det sterkt og friskt gjennom. Alsakers dystre, realistiske scenebilete gjer òg sitt.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Riksteatret

Arthur Miller:

Prisen

Omsett av Torstein Bugge
Høverstad
Regi og tilrettelegging:
Kjetil Bang-Hansen
Scenografi og kostymedesign: John-Kristian Alsaker

Arthur Miller er eit av dei viktigaste namna i verdsdramatikken frå det tjuande hundreåret – og Henrik Ibsens verdigaste arvtakar. Han klarer mest alltid å samle medmenneskeleg drama, samfunnssatire og tidlaus etikk i ein naturleg einskap. Stykka hans eldast liksom ikkje. Vi har nyleg sett eit prov på det i En handelsreisendes død på Nationaltheatret, og no ser vi det att på Riksteatret, i eit av dei aller mest gripande og dramaturgisk perfekte Miller-stykka, Prisen. Eit heilkvelds kammerspel som dette, for fire personar, krev eit tett korresponderande samspel og røynde skodespelarar med djupn. Og trass i eit par svake ledd, som kan hende kunne vore unngått, har regissøren Kjetil Bang-Hansen skapt ei brennande intens teateroppleving, med ærleg og intelligent skodespelararbeid.

Familieoppgjer

Grunnintrigen i stykket er eit familieoppgjer. To brør i 50-årsalderen møtest ved dødsbuet etter far sin, i barndomsheimen, eit trist loftshusvære. Ei tragisk familiehistorie med mykje fallen storleik og knuste draumar vert rulla opp, ein oppvekst der perfeksjonisme og materialisme har fortrengt alle kimar til kontakt og kjærleik. Dei to brørne er framande for kvarandre, og den yngste, som ofra utdanning og karriere på familiealteret, er bitter på den eldste, som – tilsynelatande – er vorten vellukka og velståande. Men biletet er som sedvanleg meir samansett enn det ser ut til.

Det psykologisk tidlause i stykket kan vanskeleg unngå å treffe kven som helst av oss som har kjent seg knebla av eigne og andre sine forventningar, og som motstrevande må finne seg i å ta konsekvensane av eigne val. Éin gong eller fleire i livet må vi vel alle sjå at det som hende oss, var noko vi gjorde sjølv. Det er i denne pinefulle spenninga Kim Haugen som Victor, den bitre broren, og Per Frisch som Walter, den «vellukka» broren, tek nakketak på oss, i så sannferdige konfrontasjonar at det er like før vi vert forlegne og kjenner oss som ulovlege kikkarar. Det er eit suverent, overlegent spel.

Rutinekomikk

Iren Reppen som Esther, kona til Victor, er i det kjenslemessige like truverdig, og umåteleg sympatisk i rolla, men litt for strålande frisk og barnsleg energisk til å illudere som frustrert, mellomaldrande storbyfrue med alkohol- og pengesorger. Illusjonsmessig har Helge Jordal på eit vis det same problemet i rolla som 89 år gamal jødisk brukthandlar. Her er ikkje gjort noko forsøk på å få han til å sjå gamal ut. (Jordal er framleis om lag 20 år for ung til å vere 89.) Dermed er skodespelaren nøydd til å gjere det heile med røystbruk og kroppsspråk åleine, og det endar for det meste i utvendig rutinekomikk. Det er synd, for den finurlege rolla som Solomon kunne med små justeringar vorte ein bravurrolle for Helge Jordal.

Men, trass i innvendingane, hovudpulsåra i denne framsyninga strøymer det sterkt og friskt gjennom. Alsakers dystre, realistiske scenebilete gjer òg sitt.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.

Det er eit suverent, overlegent spel.

Emneknaggar

Fleire artiklar

I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

Foto: Disney +

MusikkMeldingar

Bak scenen

Ein ny tv-dokumentar slepper sjåaren inn i Bruce Springsteens øvingslokale.

Øyvind Vågnes
I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

Foto: Disney +

MusikkMeldingar

Bak scenen

Ein ny tv-dokumentar slepper sjåaren inn i Bruce Springsteens øvingslokale.

Øyvind Vågnes
Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Foto: Sveiniung Lindaas

DyrFeature

«Forskinga avslører stadig nye bragder som viser uthaldet og styrken til trekkfuglane.»

Naïd Mubalegh
Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Foto: Sveiniung Lindaas

DyrFeature

«Forskinga avslører stadig nye bragder som viser uthaldet og styrken til trekkfuglane.»

Naïd Mubalegh

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis