Ti år har gått sidan sist Joan Baez gav ut ei plate, og no er Whistle Down the Wind her, eit uhyre velvalt knippe komposisjonar tolka av ei av dei mest eigenarta røystene i sin generasjon. Med seg i studio hadde Baez produsent og medmusikar Joe Henry, eit samarbeid som var viktig for korleis albumet vart sett saman og høyrest ut.

Når ein aldrande bauta vel å tolke favorittsongar, kan det fort verte nostalgisk, men Whistle Down the Wind plasserer seg markant i vår eiga tid, med sentrale versjonar av relativt nye songar av både Josh Ritter og Anohni. Baez har alltid orientert seg mot det politiske, og det gjer ho også her, men meir i den forstand at ho vel å ytre visse haldningar og etiske standpunkt med tydeleg kraft og lågmælt autoritet.

Må eg trekkje fram ein song mellom dei ti, vert det Zoe Mulfords «The President Sang Amazing Grace», om skota som fall i ei kyrkje i Charleston i 2015, og Barack Obamas tale etterpå, då han braut ut i John Newtons urgamle song om nåde, «Amazing Grace» (1779). Det er diverre ikkje til å komme forbi at det er vanskeleg å lytte til songen utan å tenkje på Donald Trumps reaksjon på skulemassakren i Florida.

Øyvind Vågnes