Sidan han debuterte som plateartist, har jazzpianist Brad Mehldau konsekvent nærma seg den klassiske musikktradisjonen og improvisasjonsmusikken parallelt, både gjennom lange essay i omslaga og ikkje minst gjennom musikken han har valt å tolke i det som har vorte ein rikhaldig diskografi. Den ruvande boksen 10 Years Solo Live (2015) var kanskje det mest omfattande uttrykket for denne interessa så langt, med fem timar med musikk som på typisk vis kombinerte Brahms, Coltrane, Radiohead og mangt anna.

No er After Bach (Nonesuch) her. Der går Mehldau i dialog med fem utvalde Bach-komposisjonar, fire preludium og ein fuge frå Das wohltemperierte Klavier (1722, 1742), som han tolkar og lagar variasjonar over i sjølvskrivne komposisjonar. Det har vorte eit fascinerande album, som trekkjer liner frå barokken og inn i vår tid, og som ikkje overraskande viser elastisiteten som bur i dette kanoniske materialet, og då ikkje minst i utfaldinga av det kontrapunktiske. Plata rundar av med ein «Prayer for Healing» – ei bøn eg sluttar meg til, og takkar Brad Mehldau for.

Øyvind Vågnes