Den 11. august 1976, nokre veker før Long May You Run kom ut, og året før American Stars ’n Bars (1977) var å finne i hyllene, tok Neil Young med seg kassegitaren inn i Indigo Studios i Malibu og spelte inn eit lite knippe songar. Innspelinga vart liggande i arkivet han jamleg dukkar ned i, heilt til no, når dei endeleg ser dagens lys på samlinga The Hitchhiker.

Tre av dei ti songane på albumet – «Pocahontas», «Powderfinger» og «Ride My Llama» – kom med på Rust Never Sleeps (1979), og ytterlegare fem av dei på andre plater i åra som kom.

Utgivinga byr på eit interessant tankeeksperiment for Young-lyttarar. For kva om desse songane hadde komme ut den gongen, på midten av 1970-talet? Hadde Young gått ein runde til med dette stoffet, hadde albumet vorte viktig. Eg merkar meg særleg tittellåten, som var med på den Daniel Lanois-produserte Le Noise (2010), eit høgdepunkt i karrieren i seinare år. Tenk at ein slik song kan verte liggande i meir enn tre tiår før Young finn ut at han skal løfte han fram igjen! Forbausande høgt er også nivået på dei to songane vi aldri har høyrt før, «Hawaii» og «Give Me Strength». Her har Young-lyttarar verkeleg noko å sjå fram til.

Øyvind Vågnes