Det blå teppet
Calexico tok ein tur til kysten for å lage ny plate.
Calexico lovar eit møte mellom California og Mexico.
Foto: Wikipedia
Rock
Calexico:
The Thread That Keeps Us
City Slang/Playground
Få band har laga musikk meir forankra i eit konkret geografisk landskap enn veteranane i Calexico. Kanskje var det difor den Arizona-baserte gruppa flytta på seg for å lage nye The Thread That Keeps Us?
Rapportane seier at albumet vart spelt inn i eit studio på California-kysten, med utsikt mot Stillehavet, eit uendeleg, blått, glitrande teppe som vel må stå som ein motsetnad til det forblåste ørkenlandskapet som har vore så viktig for bandets uttrykk. Då eg skreiv om Edge of the Sun (2015) i april for tre år sidan, peika eg på grenselandet som eit sentralt kulturelt og estetisk motiv – alt i bandnamnet vert vi lova eit møte mellom det californiske og det mexicanske.
Revitalisert
Den gongen var Sam Beam (Iron & Wine), Neko Case og Greg Leisz gjestar, men no nøyer nøkkelmedlemmane Joey Burns og John Convertino seg med dei fem etter kvart faste medmusikarane i det som er dagens Calexico. Det er ingen dum idé. Det er ei revitalisert utgåve av bandet vi møter i friskt samspel på The Thread That Keeps Us, i seg sjølv ein prestasjon på det som faktisk er det niande studioalbumet frå Burns og Convertino under Calexico-namnet.
Vi lever i ei turbulent tid, og eg tek meg i å lytte etter kommentarar. Det dreier seg trass alt om eit band som er tufta på ei førestelling om at musikk kan oppstå på tvers av grensene. No lever dei under eit regime der presidenten deira vil tette dei same grensene ytterlegare med ein påkosta, ugjennomtrengeleg mur.
Relokalisert
Kanskje grunn nok til ikkje heilt å gi slepp på tex-mex-årene i musikken, og mariachitrompetane er ikkje fråverande denne gongen heller. Og ganske rett, i tekstane dukkar det opp både referansar til krigsmaskinen («Under the Wheels») og til ein maktsjuk bølle som straks gir assosiasjonar til Trump («Dead in the Water»).
Innlandsstaten Arizona har eit ganske anna klima enn California, også i sosio-politisk forstand. Mykje tyder på at Calexicos relokalisering har vore frigjerande på så mange vis.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Calexico:
The Thread That Keeps Us
City Slang/Playground
Få band har laga musikk meir forankra i eit konkret geografisk landskap enn veteranane i Calexico. Kanskje var det difor den Arizona-baserte gruppa flytta på seg for å lage nye The Thread That Keeps Us?
Rapportane seier at albumet vart spelt inn i eit studio på California-kysten, med utsikt mot Stillehavet, eit uendeleg, blått, glitrande teppe som vel må stå som ein motsetnad til det forblåste ørkenlandskapet som har vore så viktig for bandets uttrykk. Då eg skreiv om Edge of the Sun (2015) i april for tre år sidan, peika eg på grenselandet som eit sentralt kulturelt og estetisk motiv – alt i bandnamnet vert vi lova eit møte mellom det californiske og det mexicanske.
Revitalisert
Den gongen var Sam Beam (Iron & Wine), Neko Case og Greg Leisz gjestar, men no nøyer nøkkelmedlemmane Joey Burns og John Convertino seg med dei fem etter kvart faste medmusikarane i det som er dagens Calexico. Det er ingen dum idé. Det er ei revitalisert utgåve av bandet vi møter i friskt samspel på The Thread That Keeps Us, i seg sjølv ein prestasjon på det som faktisk er det niande studioalbumet frå Burns og Convertino under Calexico-namnet.
Vi lever i ei turbulent tid, og eg tek meg i å lytte etter kommentarar. Det dreier seg trass alt om eit band som er tufta på ei førestelling om at musikk kan oppstå på tvers av grensene. No lever dei under eit regime der presidenten deira vil tette dei same grensene ytterlegare med ein påkosta, ugjennomtrengeleg mur.
Relokalisert
Kanskje grunn nok til ikkje heilt å gi slepp på tex-mex-årene i musikken, og mariachitrompetane er ikkje fråverande denne gongen heller. Og ganske rett, i tekstane dukkar det opp både referansar til krigsmaskinen («Under the Wheels») og til ein maktsjuk bølle som straks gir assosiasjonar til Trump («Dead in the Water»).
Innlandsstaten Arizona har eit ganske anna klima enn California, også i sosio-politisk forstand. Mykje tyder på at Calexicos relokalisering har vore frigjerande på så mange vis.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Trea vil fortelje meg noko, skriv Ranveig Lovise Bungum.
Foto: Trond Mjøs
Kva ospa og dei andre trea kan fortelje oss
Anders Hovden.
Foto via Wikimedia Commons
Hovdens fredssalme
I 1923 sende Anders Hovden salmen «Joleklokker yver jordi» til bladet Under Kirkehvælv, der han kom på trykk same året.
I kvardagen kan det verte litt stress, til dømes får du ikkje den grøne pynten heilt perfekt. Men her er den herlege tomatsuppa mi med skrei.
Foto: Dagfinn Nordbø
Kvardagen
Det er dei det er flest av, kvardagane.
Teikning: May Linn Clement
Det skulle berre mangla
Det er nok ikkje manglande hjartelag som gjer at folk er interesserte i ord.
Språkrådet har kåra «beredskapsvenn» til årets nyord. Direktør i Språkrådet Åse Wetås seier det var eit openbert val.
Foto: Mariam Butt / NTB
Eit bilete på året som har gått
Språkdirektør Åse Wetås synest årets nyord er godt. At nye ord har stor påverknad, er fjorårets nyord, KI-generert, eit døme på.
Papiravisa