Jazz

Petter Wettre:

The Last Album

Petter Wettre, tenorsaks; Fred Nardin, piano; Viktor Nyberg, bass; Francesco Ciniglio, trommer. ODIN Odincd9574

I oktober 2019 publiserte Wettre eit hjartesukk på bloggen sin – det var rett og slett uråd å få plateutgjevingar til å løna seg etter at strøymetenestene etablerte seg i Noreg for 12–13 år sidan. Wettre er skrivefør i tillegg til å vera ein framifrå saksofonist. Grunngjevinga for at denne plata har tittelen The Last Album, er trist lesnad og ei sterk påminning om at politikken på dette området har abdisert for marknadskreftene.

Den siste dansen er gjennomført i balladetempo. At Wettre er ein suveren balladetolkar, fekk vi eit hint om på plata Playing up to My Standards (2014) gjennom «My One & Only Love». Her har Wettre laga eit konseptalbum med ni balladar.

Å spela inn plate i 2021 har som det meste anna ikkje vore lett. Wettre, som no er busett i Paris, såg seg nøydd til å setja saman eit nytt band i høve innspelinga. Bandet har likevel fått nok tid på seg til å bli det kompet Wettre treng. Spesielt pianisten Nardin fungerer fint. Han er også den som får mest solistisk armslag nest etter Wettre.

Dette er Petter Wettres plate frå første til siste tone. Han har komponert alt stoffet og dominerer solistisk, ikkje berre i omfang, men også i kvalitet. Wettre har ein autoritet i spelet som 25 år som jazzmusikar og plateartist gjev. I dei velforma musikalske siseleringane har han 80–90 års jazzsoge som bakteppe. Ein anar ein Coleman Hawkins, ein Dexter Gordon og ein Michael Brecker, men berre som ein del av det utømmelege reservoaret av inspirasjon som jazzsoga er for originale stemmer som Petter Wettre. Me får leva i vona om at Wettre lèt seg overtala til å følgja opp med The Very Last Album.

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar i Dag og Tid.