Jazz

GoGo
Penguin:

A Humdrum Star

Blue Note/Universal

Gjer deg klar for nok ein jazztrio som er på veg bort frå jazzen, eller utvidar rammene for kva jazz er, alt ettersom korleis du ser det. A Humdrum Star, det nye albumet frå britiske GoGo Penguin, bør skaffe bandet spelejobbar på norske klubbscener så snart som råd.

Musikarane i GoGo Penguin tilhøyrer ein generasjon som tek sjangerbrotet for gitt. Trioen vart stifta i musikkbyen Manchester i 2012, men i formative år som lyttarar og gryande musikarar voks Chris Illingworth (piano), Nick Blacka (bass) og Rob Turner (trommer) opp i eit Storbritannia der drum ’n’ bass dura i veggane på tenåringsromma.

Illingworth og Turner har klassisk musikkutdanning, men då Blacka i eit intervju skulle nemne viktige inspirasjonskjelder for GoGo Penguin, henta han fram namn som Aphex Twin, Radiohead og Jon Hopkins. Man-Made Object (2016), trioens tredje album og det første på Blue Note, stadfesta tydeleg slike impulsar, og dei er også lette å kjenne att på A Humdrum Star.

Kulturell impuls

Det er gode tider for jazzen som kulturell impuls. Jazzmusikken er i stadig rørsle, både innanfor sin eigen indre krins og bortanfor. Berre eit par veker har gått sidan eg melde Nils Frahms jazzmarinerte All Melody på desse sidene. Det er naturleg å sjå A Humdrum Star som nok eit uttrykk for ei omfattande pendling mellom rocken, hiphopen og jazzen, slik dette kjem til uttrykk gjennom til dømes musikken til Kamasi Washington eller David Bowies samarbeid med Donny McCaslin Group på Blackstar (2016).

GoGo Penguin står dermed i tydeleg slektskap med ikonoklastiske pianotrioar som også plateaktuelle The Bad Plus, Robert Glasper Trio og kanskje særleg Neil Cowley Trio, og til ein viss grad ein forgjengar som Brad Mehldau. Likevel dreier det seg om eit band som går sine heilt eigne, rastlaust søkjande vegar. Elektronikaavtrykket er tydeleg og distinkt på A Humdrum Star.

Musikk i tida

Trioen har utstyrt filmen Koyaanisqatsi (Godfrey Reggio, 1982) med ny musikk, seinast framført på The Barbican Centre i London i oktober – eit dristig prosjekt, sidan Philip Glass’ originale lydspor for mange er ein del av filmens identitet.

A Humdrum Star er musikk for vår tid. Å tonesette Reggios film er også eit uttrykk for at GoGo Penguin er utstyrt med eit økologisk medvit. Tittelen på årets album er eit sitat frå astrofysikaren Carl Sagan, som i TV-serien Kosmos (1980) spurde sjåaren: «Kven er vi?» Svaret: «Vi lever på ein uviktig planet, ei keisam stjerne (’humdrum star’) fjernt i ein galakse bortgøymd i eit gløymt hjørne av universet, som rommar langt fleire galaksar enn menneske.» Noko å tenkje på ein stjerneklar kveld, når vi rettar blikket mot himmelkvelven, gjerne til tonane av GoGo Penguin.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.