Klisjéknusarar
Stephin Merritt og Mike Hadreas vrir og vender på popklisjear, på kvar sin måte.
Rock
The Magnetic Fields:
Quickies
Nonesuch
Rock
Perfume
Genius:
Set My Heart On Fire Immediately
Matador
Mellom vårens utgivingar finn vi nye album frå fleire markante låtskrivarar, plater ein ser fram til fordi handverket vil vere så solid – fordi ein kan gå ut frå at både ord og tone vil vere så godt tekne vare på, innanfor dei skarve rammene av ein snutt på nokre minutt.
Jason Isbell gir med The 400 Unit ut Reunions, oppfølgjaren til strålande The Nashville Sound (2017), og eg er ikkje åleine om å vere nyfiken, for Isbell har verkeleg vakse som låtskrivar. Like eins er det grunn til å glede seg til å sjå kva Steve Earle & The Dukes har å melde, når dei straks er ute med Ghosts of West Virginia.
Folk som Isbell og ikkje minst Earle er som veteranar å rekne når det gjeld kunsten å skru saman ein låt, og det er også ein annan plateaktuell songkomponist av format, nemleg Stephin Merritt, som med The Magnetic Fields i dag gir ut Quickies, ei samling på heile 28 ganske korte låtar.
Det finst snuttar på Quickies som varer under minuttet, som det ironisk-majestetiske opningssporet «Castles of America», eller vesle «Song of the Ant», men det er fascinerande kor mykje Merritt pakkar inn i dei få sekunda det varer. Quickies er ei slags oppvisning i kva ein kan få til innanfor det ekstreme kortformatet. «Come, Life, Shaker Life!» har lengst speletid – og er ein song på to og eit halvt minutt.
Lyttarar som sette pris på 69 Love Songs (1999), eit høgdepunkt i The Magnetic Fields’ diskografi, vil finne nok å muntre seg over på Quickies, for til liks med klassikaren demonstrerer også årets album kor godt lakonikaren Merritt finn seg til rette i eit knapt format. Eg har smilt og ledd i møtet med songar som «The Day the Politicians Died», «My Stupid Boyfriend», «Kraftwerk in a Blackout», «Let’s Get Drunk Again (And Get Divorced)» og «I Wish I Were a Prostitute Again».
Samstundes som eg har lytta til Quickies, har eg dei siste dagane også lånt øyre til den nye plata frå ein annan markant låtskrivar, nemleg Mike Hadreas, eller Perfume Genius, som i dag slepper Set My Heart On Fire Immediately.
Der Merritt (55) på herleg vis vitsar med stereotypiar rundt kjønn, kjærleikstematikk, sex og kropp, vender og vrir Hadreas (38) kompromisslaust på slike etablerte kategoriar, innanfor rammene av ein eigen omveltningsestetikk, og boltrar seg på den nye plata si i ulike stilartar, frå åttitalspop til femtitalsballadar. Merritts blikk er distansert og ofte ironisk, medan Hadreas er ein songpoet med teft for å ta vare på det råe og ufiltrerte, det inderlege og det utamde, men også både det melodramatiske og det teatralske.
Kor ulikt gemytt dei to tilsynelatande måtte ha, så er dei som låtskrivarar begge eklektiske og mangesidige og bryt ned både sjangerklisjear og vanetenking, med musikk som på kvar sitt vis har tydelege ekko frå den nordamerikanske populærmusikktradisjonen, med tilhøyrande mytologiar. Ut av ermet ristar begge songar som aldri er keisame, som ofte er overraskande og som er forfriskande kontrære.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
The Magnetic Fields:
Quickies
Nonesuch
Rock
Perfume
Genius:
Set My Heart On Fire Immediately
Matador
Mellom vårens utgivingar finn vi nye album frå fleire markante låtskrivarar, plater ein ser fram til fordi handverket vil vere så solid – fordi ein kan gå ut frå at både ord og tone vil vere så godt tekne vare på, innanfor dei skarve rammene av ein snutt på nokre minutt.
Jason Isbell gir med The 400 Unit ut Reunions, oppfølgjaren til strålande The Nashville Sound (2017), og eg er ikkje åleine om å vere nyfiken, for Isbell har verkeleg vakse som låtskrivar. Like eins er det grunn til å glede seg til å sjå kva Steve Earle & The Dukes har å melde, når dei straks er ute med Ghosts of West Virginia.
Folk som Isbell og ikkje minst Earle er som veteranar å rekne når det gjeld kunsten å skru saman ein låt, og det er også ein annan plateaktuell songkomponist av format, nemleg Stephin Merritt, som med The Magnetic Fields i dag gir ut Quickies, ei samling på heile 28 ganske korte låtar.
Det finst snuttar på Quickies som varer under minuttet, som det ironisk-majestetiske opningssporet «Castles of America», eller vesle «Song of the Ant», men det er fascinerande kor mykje Merritt pakkar inn i dei få sekunda det varer. Quickies er ei slags oppvisning i kva ein kan få til innanfor det ekstreme kortformatet. «Come, Life, Shaker Life!» har lengst speletid – og er ein song på to og eit halvt minutt.
Lyttarar som sette pris på 69 Love Songs (1999), eit høgdepunkt i The Magnetic Fields’ diskografi, vil finne nok å muntre seg over på Quickies, for til liks med klassikaren demonstrerer også årets album kor godt lakonikaren Merritt finn seg til rette i eit knapt format. Eg har smilt og ledd i møtet med songar som «The Day the Politicians Died», «My Stupid Boyfriend», «Kraftwerk in a Blackout», «Let’s Get Drunk Again (And Get Divorced)» og «I Wish I Were a Prostitute Again».
Samstundes som eg har lytta til Quickies, har eg dei siste dagane også lånt øyre til den nye plata frå ein annan markant låtskrivar, nemleg Mike Hadreas, eller Perfume Genius, som i dag slepper Set My Heart On Fire Immediately.
Der Merritt (55) på herleg vis vitsar med stereotypiar rundt kjønn, kjærleikstematikk, sex og kropp, vender og vrir Hadreas (38) kompromisslaust på slike etablerte kategoriar, innanfor rammene av ein eigen omveltningsestetikk, og boltrar seg på den nye plata si i ulike stilartar, frå åttitalspop til femtitalsballadar. Merritts blikk er distansert og ofte ironisk, medan Hadreas er ein songpoet med teft for å ta vare på det råe og ufiltrerte, det inderlege og det utamde, men også både det melodramatiske og det teatralske.
Kor ulikt gemytt dei to tilsynelatande måtte ha, så er dei som låtskrivarar begge eklektiske og mangesidige og bryt ned både sjangerklisjear og vanetenking, med musikk som på kvar sitt vis har tydelege ekko frå den nordamerikanske populærmusikktradisjonen, med tilhøyrande mytologiar. Ut av ermet ristar begge songar som aldri er keisame, som ofte er overraskande og som er forfriskande kontrære.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Trea vil fortelje meg noko, skriv Ranveig Lovise Bungum.
Foto: Trond Mjøs
Kva ospa og dei andre trea kan fortelje oss
Anders Hovden.
Foto via Wikimedia Commons
Hovdens fredssalme
I 1923 sende Anders Hovden salmen «Joleklokker yver jordi» til bladet Under Kirkehvælv, der han kom på trykk same året.
I kvardagen kan det verte litt stress, til dømes får du ikkje den grøne pynten heilt perfekt. Men her er den herlege tomatsuppa mi med skrei.
Foto: Dagfinn Nordbø
Kvardagen
Det er dei det er flest av, kvardagane.
Teikning: May Linn Clement
Det skulle berre mangla
Det er nok ikkje manglande hjartelag som gjer at folk er interesserte i ord.
Språkrådet har kåra «beredskapsvenn» til årets nyord. Direktør i Språkrådet Åse Wetås seier det var eit openbert val.
Foto: Mariam Butt / NTB
Eit bilete på året som har gått
Språkdirektør Åse Wetås synest årets nyord er godt. At nye ord har stor påverknad, er fjorårets nyord, KI-generert, eit døme på.
Papiravisa