Rock

Man
Forever:

Play What They Want

Thrill Jockey

Det er ikkje så ofte vi omtalar plater der ein trommis står i sentrum, men når John Colpitts byr på fem nye låtar under artistnamnet Man Forever, på den passande ironisk titulerte Play What They Want, lèt vi ikkje sjansen gå frå oss.

Sjangerforvirring

Men først eit aldri så lite hjartesukk. For eit slit det kan vere å måtte stille med ei sjangernemning til musikkmeldingar! Sjeldan er det verre enn med tilfellet Man Forever: Ein sentral impuls for Colpitts er nett å fri seg frå kategoriane og orientere seg mot eit musikalsk uttrykk som er grunnleggande eklektisk. På Play What They Want mobiliserer han si eiga breie og svært så varierte erfaring frå eit kvart hundreår som viktig aktør i New Yorks musikkliv, anten det no er i samtidsmusikken, den improviserte musikken eller i rocken, og i eit uttrykk som heile tida er i rørsle, og som peiker i fleire sjangerretningar til same tid.

Rytmen står sentralt

Likevel er noko sams for dei fem eventyrlege spora på Play What They Want. Rytmen står naturleg nok sentralt, og musikarane er gjennomgåande framifrå, med eit mannskap som rommar Phil Manley (Trans Am), Mary Lattimore, harpisten Brandee Younger, bassist Brandon Lopez, pianist Sam Yulsman, Ben Lanz (Beirut, The National, Sufjan Stevens) og Quince Contemporary Vocal Ensemble.

Colpitts står i det heile fram som litt av ein musikalsk leiar, ikkje minst i eigenskap av valet av dei sentrale samarbeidspartnarane som kvar og ein er med på å definere spora sine på Play What They Want.

Fleire av dei er for New York-institusjonar å rekne: Ingen ringare enn Ira Kaplan og Georgia Hubley frå Yo La Tengo dukkar opp for å synge i den viltre, jazza rytmefesten som er opningssporet «You Were Never Here». Vesle «Debt and Greed» ber på umiskjennelege ekko frå tallause Brian Eno og David Byrne-samarbeid, ikkje minst i bruken av kor og blåsarar, og står med sine vel tre minutt fram som eit behageleg, vimsete kvileskjer. Og ein kunne ha fylt heile denne sida med eit essay om «Ten Thousand Things», som når ein slags kulminasjon i eksalterte elgitarkrumspring.

høgdEpunktet til slutt

Mykje å glede seg over, altså. Høgdepunktet kjem likevel i dei siste knappe tjue minutta av albumet, der «Twin Torches» leier til avsluttande «Catenary Smile». Det heile opnar i det korale, før Laurie Anderson dukkar opp, med gnistrande fiolin og dempa røyst, mot ein kvervelstraum av dundrande rytmar. Refererer tittelen «Twin Torches» til eit mellombels monument som lét to lysstrålar peike til himmels frå ruinane etter tvillingtårna som fall? Ikkje godt å seie. Men ein ting er sikkert: Det er sjeldan ein høyrer eit album som er så uredd, leikande, utforskande og medrivande som Play What They Want.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.