Lunken kalkun
Sitronen Miles Davis skal pressast for siste drope.
Jazz
Miles
Davis:
Rubberband
Miles Davis, trompet og tangentinstrument + varierande besetning
Warner Records R2 599464
Alt månader før han gjekk i studio og spelte inn The Man with The Horn i juni 1980 (etter ein pause på fem år frå musikken) gjekk det rykte om at Miles Davis var i studio i Chicago og jobba med Robert Irving III, Randy Hall, Felton Crews og Vincent Wilburn. Tittellåten og «Shout» kom med på plata, men det kan knapt seiast at desse spora heva kvaliteten på ei heller svak utgjeving. Fem–seks år seinare var Miles attende i Chicago og spelte inn musikk som gjekk under namnet The Rubberband Sessions. I staden for å fullføra dette arbeidet, gav Davis ut Tutu.
Svulstig
Heilt til no har dette materialet frå seinhaustes 1985 vore ukjent. Etter å ha lytta til Rubberband eit halvt dusin gonger, kan vi trygt slå fast at musikksoga ikkje ville vore fattigare om denne plata aldri kom ut. Davis spelar utruleg mykje, om ikkje alltid like velformulert. På tampen av «Paradis» blir det direkte pinleg dårleg. Både «Time after Time» og «Human Nature» har den ekstremt kjenslevare fraseringa til Davis i ei musikalsk innpakking som framhevar desse fraseringskvalitetane. På denne plata er det det motsette som gjeld. Det meste er platt og svulstig. Det heile blir ikkje betre av at ein har «modernisert» lydbiletet og lagt på vokalspor for å gjera musikken meir 2019.
Spekulasjon
Sjølvsagt finst her stunder der musikken funkar. Både «See I See» og «The Wrinkle» høyrest ut som hyggelege jamsessionar, og her kjenner ein at Davis samhandlar med musikarane, men alt dette er gjort betre på andre plater han spelte inn i same periode. Skal ein finna rasjonelle grunnar til å gje ut denne plata, må ein sjå på botnlinja til ymse rekneskapar. Musikken gjev ikkje svar.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
Miles
Davis:
Rubberband
Miles Davis, trompet og tangentinstrument + varierande besetning
Warner Records R2 599464
Alt månader før han gjekk i studio og spelte inn The Man with The Horn i juni 1980 (etter ein pause på fem år frå musikken) gjekk det rykte om at Miles Davis var i studio i Chicago og jobba med Robert Irving III, Randy Hall, Felton Crews og Vincent Wilburn. Tittellåten og «Shout» kom med på plata, men det kan knapt seiast at desse spora heva kvaliteten på ei heller svak utgjeving. Fem–seks år seinare var Miles attende i Chicago og spelte inn musikk som gjekk under namnet The Rubberband Sessions. I staden for å fullføra dette arbeidet, gav Davis ut Tutu.
Svulstig
Heilt til no har dette materialet frå seinhaustes 1985 vore ukjent. Etter å ha lytta til Rubberband eit halvt dusin gonger, kan vi trygt slå fast at musikksoga ikkje ville vore fattigare om denne plata aldri kom ut. Davis spelar utruleg mykje, om ikkje alltid like velformulert. På tampen av «Paradis» blir det direkte pinleg dårleg. Både «Time after Time» og «Human Nature» har den ekstremt kjenslevare fraseringa til Davis i ei musikalsk innpakking som framhevar desse fraseringskvalitetane. På denne plata er det det motsette som gjeld. Det meste er platt og svulstig. Det heile blir ikkje betre av at ein har «modernisert» lydbiletet og lagt på vokalspor for å gjera musikken meir 2019.
Spekulasjon
Sjølvsagt finst her stunder der musikken funkar. Både «See I See» og «The Wrinkle» høyrest ut som hyggelege jamsessionar, og her kjenner ein at Davis samhandlar med musikarane, men alt dette er gjort betre på andre plater han spelte inn i same periode. Skal ein finna rasjonelle grunnar til å gje ut denne plata, må ein sjå på botnlinja til ymse rekneskapar. Musikken gjev ikkje svar.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Fårete blikk: Sjølvsagt ser maten din på deg. Korleis skulle han elles finne vegen til slaktehuset?
Foto: Wikimedia Commons
Sjølvsagt er vi ikkje dei einaste som har skjøna at hovudet til sauen er god mat.
Midtfjords: ein attraksjon Fylkesbaatane var åleine om.
Foto frå boka: Ole Fretheim
Friskt om ferjer
«Til og med bilar vart køyrde frå den eine ferja til den andre midt ute på fjorden.»
Det var ein emosjonell augneblink for unge Gukesh då VM-sigeren var klar.
Foto: Maria Jemeljanova / Fide
Gukesh den attande
Den 18. verdsmeisteren sidan 1886 er berre 18 år gamal, indaren Gukesh Dommaraju.
Stølspurka og dei to grisungane. Enno er alt berre velstand.
Alle foto: Svein Gjerdåker
Soga om stølspurka
Verdas mildaste purke var med på stølen. Det gjekk ikkje som planlagt.
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.