Musikalsk tour de force
Plastic Wave er eit resultat av nok eit vellukka samarbeid.
Jazz
Trondheim Jazz Orchestra og Ole Morten Vågan
Plastic Wave
Sofia Jernberg, vokal; Ola Kvernberg, fiolin; Eivind Lønning, trompet; Øyvind Brække, trombone; Signe Emmeluth, altsaks; Kjetil Møster, tenorsaks og klarinett; Espen Reinertsen, tenorsaks og bassklarinett; Eirik Hegdal, baryton-, C-melodisaks og klarinett; Marianne Baudouin Lie, cello; Oscar Grønberg, piano; Ståle Storløkken, Hammond-orgel og synth; Ole Morten Vågan, bass; Gard Nilssen og Håkon M. Johansen, trommer.
Odin
Ole Morten Vågan er produktiv. No er han ute med oppfølgjaren til Happy Endlings (Odin, 2018), Plastic Wave, også denne i samarbeid med Trondheim Jazzorkester (TJO). Medan Happy Endlings var dommedagsmusikk med eit skråblikk, ein musikalsk berg-og-dal-bane oftast i rått tempo, er denne utgjevinga «mer om alle de små umerkelige prosessene som foregår rundt oss uten at vi merker det, men som vi allikevel er en del av», for å låna Vågans eigne ord.
Besetninga er i stor grad uendra. Grepet med å ha to på tangentar og trommer er med på å gje mykje av musikken ein massiv og overveldande karakter, men ved dette leitet er Vågan meir tenksam. Berre unntaksvis brukar han orkesteret utelukkande som ein kompositorisk reiskap, som i den elegante «Dismay On Ice». Oftast er det slik at han skriv ein intro, eit tema som ein eller fleire solistar grip fatt i, og så legg han inn nokre skakke riff eller mellomspel før solistane tek det vidare.
Vågan kan trykt syna ensemblet tillit. Det er spekka med solistar henta frå øvste hylle. Det vil rett og slett sprengja rammene for denne meldinga å nemna alle dei supre solistiske innsmetta.
Vågan og TJO er rause. Over 80 minuttar musikk, serverer dei, og det blir akkurat så surrealistisk som ein kan venta det når Frode Grytten på eit par kutt dukkar opp med si underfundige melding om fiske. Strålande!
Eller som Harald Heide Steen sa det: «Seks hektoliter mussa i hodet. Kuling, brosme og tre ganger fem.»
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
Trondheim Jazz Orchestra og Ole Morten Vågan
Plastic Wave
Sofia Jernberg, vokal; Ola Kvernberg, fiolin; Eivind Lønning, trompet; Øyvind Brække, trombone; Signe Emmeluth, altsaks; Kjetil Møster, tenorsaks og klarinett; Espen Reinertsen, tenorsaks og bassklarinett; Eirik Hegdal, baryton-, C-melodisaks og klarinett; Marianne Baudouin Lie, cello; Oscar Grønberg, piano; Ståle Storløkken, Hammond-orgel og synth; Ole Morten Vågan, bass; Gard Nilssen og Håkon M. Johansen, trommer.
Odin
Ole Morten Vågan er produktiv. No er han ute med oppfølgjaren til Happy Endlings (Odin, 2018), Plastic Wave, også denne i samarbeid med Trondheim Jazzorkester (TJO). Medan Happy Endlings var dommedagsmusikk med eit skråblikk, ein musikalsk berg-og-dal-bane oftast i rått tempo, er denne utgjevinga «mer om alle de små umerkelige prosessene som foregår rundt oss uten at vi merker det, men som vi allikevel er en del av», for å låna Vågans eigne ord.
Besetninga er i stor grad uendra. Grepet med å ha to på tangentar og trommer er med på å gje mykje av musikken ein massiv og overveldande karakter, men ved dette leitet er Vågan meir tenksam. Berre unntaksvis brukar han orkesteret utelukkande som ein kompositorisk reiskap, som i den elegante «Dismay On Ice». Oftast er det slik at han skriv ein intro, eit tema som ein eller fleire solistar grip fatt i, og så legg han inn nokre skakke riff eller mellomspel før solistane tek det vidare.
Vågan kan trykt syna ensemblet tillit. Det er spekka med solistar henta frå øvste hylle. Det vil rett og slett sprengja rammene for denne meldinga å nemna alle dei supre solistiske innsmetta.
Vågan og TJO er rause. Over 80 minuttar musikk, serverer dei, og det blir akkurat så surrealistisk som ein kan venta det når Frode Grytten på eit par kutt dukkar opp med si underfundige melding om fiske. Strålande!
Eller som Harald Heide Steen sa det: «Seks hektoliter mussa i hodet. Kuling, brosme og tre ganger fem.»
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Fårete blikk: Sjølvsagt ser maten din på deg. Korleis skulle han elles finne vegen til slaktehuset?
Foto: Wikimedia Commons
Sjølvsagt er vi ikkje dei einaste som har skjøna at hovudet til sauen er god mat.
Midtfjords: ein attraksjon Fylkesbaatane var åleine om.
Foto frå boka: Ole Fretheim
Friskt om ferjer
«Til og med bilar vart køyrde frå den eine ferja til den andre midt ute på fjorden.»
Det var ein emosjonell augneblink for unge Gukesh då VM-sigeren var klar.
Foto: Maria Jemeljanova / Fide
Gukesh den attande
Den 18. verdsmeisteren sidan 1886 er berre 18 år gamal, indaren Gukesh Dommaraju.
Stølspurka og dei to grisungane. Enno er alt berre velstand.
Alle foto: Svein Gjerdåker
Soga om stølspurka
Verdas mildaste purke var med på stølen. Det gjekk ikkje som planlagt.
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.
Papiravisa