Rock

Grizzly Bear:

Painted
Ruins

Columbia/Sony

På «Mourning Sound», den andre songen på Painted Ruins, det nye albumet frå Grizzly Bear, viser bandet seg frå si mest tilgjengelege side. Det dreier seg om ei lita pop-perle, ført fram av ein drivande bassgitar, synthlydar som fell over melodien som regndropar, før ein elgitar slår ned i det heile som eit lyn – det heile dreg seg opp til ein perfekt storm.

Vitalt

Sjølv om eg hugsar godt at eg fekk Grizzly Bear på radaren då andrealbumet Yellow House (2006) kom ut, var det med Veckatimest (2009) at eg for alvor fekk auga opp for bandet. På denne plata, som fekk det gåtefulle namnet sitt frå ei øy på kysten av delstaten Massachusetts, utvikla bandet verkeleg sitt eige markante uttrykk, med gitaristane og vokalistane Daniel Rossen og Ed Droste i førande roller. Til debutalbumet hadde dei levert kvar sine songar. No skreiv dei saman.

Fem år har gått sidan Shields (2012), den fjerde plata frå Grizzly Bear. I mykje av denne tida har Rossen, Droste, Christopher Bear og Chris Taylor drive med andre prosjekt, og dei har vore spreidde på kvar sin kyst.

Godt då at Painted Ruins kjennest så vital, og ikkje verkar motivert av eit ytre press om å lage endå ei plate. Mykje har skjedd med bandmedlemmane sidan dei kom saman som universitetsstudentar i New York og vigde all si tid til Grizzly Bear: ekteskap, barn, skilsmisser. Livet har drege dei i ulike retningar.

Etter vel eit tiår kan ein viss panikk oppstå for eit band – ein kjenner seg som gårsdagens nytt, og lever ulike liv. I staden for å orientere seg mot ein ny identitet og ein ny estetikk, representerer dette nye albumet ei vidareutvikling av det vi kjenner som Grizzly Bear, snarare enn eit brot med det.

Vimsete

Sjølv om alle fire i bandet alltid har vore viktige for korleis komposisjonane vert til, er dette i endå sterkare grad tilfellet på Painted Ruins. Taylor prøver seg som hovudvokalist for første gong, på fine «Systole», og kjem godt frå det. Grizzly Bear komponerer sjeldan kollektivt, men parvis og kvar for seg, og det heile tek den tida det må ta. Eit tolmod og ei ro kviler over alle kreative val, og likevel sparkar dei hardare frå seg denne gongen enn nokon gong før: Trommene har ein definerande plass i songane, og ligg høgt i miksen.

Bandet er kjent for sine uvanlege akkordprogresjonar. Fleire av songane deira har nærast noko vimsete over seg, det er som om dei gradvis sirklar seg inn mot sin eigen kjerne. Til same tid fløymer dei over av flotte vokalharmoniar og gnistrande gitarar. For denne lyttaren er Painted Ruins fullt på nivå med Veckatimest. Plata stadfestar Grizzly Bears posisjon som eit av dei mest sentrale banda i sin generasjon innanfor indierocksjangeren.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.