Rock

Circuit des Yeux:

Reaching For Indigo

Drag City /Border

«Brainshift», opningssporet på Reaching for Indigo, det nye albumet frå Circuit des Yeux, ber i seg eit nærast ruvande alvor, med den mollstemte grunntonen og dei illevarslande messingblåsarane. Det dreier seg om ein song om endring, omvelting, om ei kjensle av noko kataklysmisk.

Eit presseskriv signert Haley Fohr, som lagar musikk under namnet Circuit des Yeux, forklarar bakgrunnen for songen. Fohr fortel at ho 22. januar 2016 hadde ei livsendrande oppleving: «Something told me to leave the comfort of my life & make way for something new.» Ho flytta ut av heimen, og etter kvart vart alt annleis: «The world was saying YES for the first time & I was riding its wave.»

Somme lesarar av musikksidene vil kanskje vite at eg har følgt Fohr tett dei siste åra. In Plain Speech (2015) fekk mange rundar i spelaren: Eg vart heilt fanga av det særeigne grepet som denne artisten har om bluesen og jazzen, og slektskapen hennar med eigenrådige kunstnarar som Scott Walker og Laurie Anderson. (Sjekk ut «Dream of TV», eit sentralt spor på albumet.)

I fjor kom så plata Fohr laga under artistnamnet Jackie Lynn, det eigenarta, nyskapande albumet Jackie Lynn, som gjorde ein omtumlande, uredd bruk av nokre av dei sentrale tropane i americanatradisjonen.

Noko heilt unikt

Reaching for Indigo representerer ei tilbakevending til Circuit des Yeux-prosjektet. Fohrs tette samarbeid med Cooper Crain (Bitchin’ Bajas) held fram, og det er ikkje vanskeleg å høyre at dei to har ei kunstnarleg samforståing som gjer dei i stand til å skape noko heilt unikt.

Fohrs røyst har eg prøvd å skildre før, sikkert utan hell, for ordet baryton fangar neppe lyden som går så skakande djupt og hardt ut i rommet.

Vokalgymnastikk

I stunder kan ein tenkje på ein ikonoklastisk songar som Diamanda Galàs, og då særleg mot det (i positiv forstand) prøvande sporet «A Story Of This World Part II». Og likevel gir ikkje ein slik assosiasjon eit presist bilete av kva slags musikk dette er, når alt kjem til alt. Fohr kan også løfte lyttaren inn i ein lett, drøymande vokalgymnastikk som liknar den vi kjenner frå platene til Meredith Monk – særleg i eit vimsete spor som «Paper Bag», eit vilt kvervlande dragsug av ein komposisjon.

Eg vegrar meg ofte for å nemne slike referansar med namn, sidan Walker, Anderson, Galàs og Monk tilhøyrer ei idiosynkratisk åre i eit vanskeleg farbart terreng mellom den esoteriske, uregjerlege populærmusikken og den kompromisslaust søkjande kunstmusikken. Men om du, gode lesar, har eit inderleg forhold til ein av desse artistane eg har lista opp, og ikkje har høyrt om Fohr eller Circuit des Yeux før, så er det mykje som kan tyde på at du vil finne noko i denne musikken, og vil ha glede av å oppdage Reaching for Indigo.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.