Rock

Matt Sweeney & Bonnie ’Prince’ Billy:

Superwolves

Domino

Dei første linene i «Make Worry For Me», opningssporet på Matt Sweeney og Bonnie ‘Prince’ Billys nye album Superwolves, har noko uhyggeleg og illevarslande over seg: «When I come to your streets, make worry for me», heiter det.

Nabovarselet minner lyttaren om at songar også kan vere forteljingar om karakterar, at dei kan romme små, dramatiske univers som ligg nær fiksjonen, snarare enn sjølvbiografiske hjartesukk frå artisten. Ein sentral inspirasjon for Billy og Sweeney denne gongen har vore horrorfilmen med sine tropar og arketypar.

Arbeidsmetode

Superwolves følgjer opp duoens Superwolf (2005), og nok ein gong utfyller dei kvarandre på ein slik måte at musikken hadde vorte ein heilt annan om ikkje begge var med på å skape han og gi han form. Uttrykket vert bygd bit for bit i eit samarbeid der Billy først sender Sweeney tekst, og Sweeney så leitar seg fram til akkordrekkjer og melodiar, før dei to møtest for å syngje saman og framfører det dei har, for eit eksklusivt, lite publikum. Så følgjer det ein del fram og tilbake, til ting finn såpass form at det er klart for å spele inn, utan at den kreative prosessen er ferdig av den grunn – nye idear oppstår når opptaka er i gang.

Det går an å høyre denne arbeidsmetoden på musikken som fyller Superwolves, som har noko dynamisk over seg, der det eine fører til det andre og så det tredje. Å lage ei plate tek den tida det treng for desse karane, som gjekk i gang med å drodle på det som har blitt Superwolves for fem år sidan, sjølv om det kom til innspeling først for eit års tid sidan, i Brooklyn og i Nashville.

Oppfinnsamt gitarspel

Ingen syng heilt som Billy, og det er godt å høyre røysta hans igjen. Sweeney korar og spelar alskens gitarar og bass, sjølv om eit par bassistar til er med her og der, og fleire gitaristar. Særleg herleg i så måte er «Hall Of Death», der rytmegitarist Ahmoudou Madassane køyrer på med eit riff med meir enn nokre gram ørkensand i seg, og albumet livnar til på ein annan måte. 

Fin er også «I Am A Youth Inclined To Ramble», ein standard frå den irske folktradisjonen, og dermed ein type song som Billy har vist mange gonger at han passar godt til å gjere sin eigen vri på. På store delar av plata viser dessutan Sweeneys oppfinnsame gitarspel kor stemningsskapande instrumentet kan vere på ulike vis, om fantasien berre er der, ikkje minst når musikaren tilfører noko edderkoppaktig viltert, og det verkeleg er fare på ferde – slik at nabovarselet får noko endå meir akutt over seg.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.