Jazz

Helge Lien Trio:

10

Helge Lien, piano; Mats Eilertsen, bass; Per Oddvar Johansen, trommer.
Ozella Music

Det har gått 18 år og ni plater sidan Helge Lien debuterte med trioen sin på Curling Legs med It Might as well Be Spring. Jubileet feirar han med dobbel-CD og ny bassist, og alt materialet er ført i pennen av Lien sjølv. Slik har det ikkje alltid vore. Det var først med den kritikarroste Hello Troll han berre serverte sjølvskrive stoff.

Variert

På 10 har Lien fått plass til heile 20 låtar, og det er fint å kunna slå fast at det ikkje er éin låt for mykje. Utvalet er variert. Trioen serverer frå det melodiøse og lyrisk innyndande i «Popkoral» til den frie, rubato «Loose Goore» – som gjev sterkare assosiasjonar til hardingfelestillet gorrlaus enn ei laus-i-snippen-utgåve av ein viss visepresident – og rett over i Jarrett-inspirerte «Krystall». Slik kunne ein halda fram nettopp for å understreka den fabelaktige variasjonen.

«Berlin Blues»

Ein minst like stor attraksjon ved plata er det tette og varierte samspelet. Nemnde «Krystall» gjev rom for alle tre å visa seg fram i fullt register. Lien og Eilertsen er melodikarar av rang, og Johansen har ein variasjon og kontroll på cymbalbruken som knapt nokon gjer han etter. Keith Jarrett Trio har gjort det til eit varemerke på alle platene å inkludera ei vampliknande sak som dei improviserer over i det «uendelege». Denne trioen går med «Berlin Blues» Jarrett i næringa på svært overtydande vis. Å halda på interessa i mest åtte minuttar med eit så enkelt utganspunkt syner ein velutvikla kollektiv evne til improvisasjon. Låten blir også eit bilete på plata som heilskap – ei sareptakrukke.

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.