Gaza

Bjarte Rundereim

I Dag og Tid 3. august etterlyser professor Alla Pozdnakova ein norsk reaksjon på den israelske handsaminga av skipet «Kårstein» utanfor Gaza. Denne etterlysinga føyer seg godt inn i biletet av sjølve ekspedisjonen som «Kårstein» var berar av. Tilsynelatande ynskjer «Kårstein»-ekspedisjonen å skipa ei last av medisinar, i tillegg til sjølve båten, til Gaza for å stø befolkninga der.

Eg er varm tilhengjar av humanitær hjelp der det kan gjera nytte, men denne ekspedisjonen ser mest ut som ei handling med føremål å stanga hovudet i murveggen. Det er ikkje ei øving som får godkjenning av meg.

Professor Pozdnakova stør seg til folkeretten i sitt krav om avlevering av ein norsk statleg protest mot det som aktørane kallar «sjørøveri». «Alle» veit om den israelske blokaden. Alle veit at den har stått ved lag i fleire tiår, og at tidlegare liknande ekspedisjonar har fått akkurat same lagnad som «Kårstein». Alle veit òg at Israel bryt folkeretten på alle moglege måtar – noko som klårt går fram av til dømes 79 resultatlause resolusjonar i FN.

Professoren burde vera den fyrste til å vita at lovgjeving utan handheving er den veikaste peikefingeren som finst. Ingen nasjonar har prøvd å handheva forbodet mot denne blokaden. Ingen har prøvd å handheva forbodet mot busetjing på okkupert område. Ingen har prøvd å handheva forbodet mot grensemuren, berre for å nemna tre aktuelle saker. Resolusjonar og prat er det lengste vi hittil er komne til.

Når Israel kan halda ved lag blokaden av Gaza, i strid med folkeretten, er det fordi ingen statar har sett seg i stand til å hindra det, av ymse årsaker vi skal la liggje. Dermed måtte alle om bord i «Kårstein» vita at dei ville bli borda og hindra i å nå Gaza. Om det ikkje var så, var det særs mangelfull førebuing om bord i «Kårstein». Om det faktisk var så, då er Israel i sin fulle rett til å hevda at ekspedisjonen fyrst og fremst var ein provokasjon mot Israel, meir enn ein hjelpeekspedisjon.

Om hjelpesending var målet, så kunne ein ha unngått konfiskasjon ved å senda hjelpa på annan måte. Om målet var å gje ein båt i gåve, måtte ein vita at ein måtte gå gjennom israelske myndigheiter for å koma fram – ikkje fordi det ville vera etter folkeretten – men fordi det er status quo i området, folkerett eller ikkje.

For å vera litt folkeleg i avslutninga, så meiner eg at heile ekspedisjonen ber preg av ein filosofi som seier at det er tenleg å pissa i motvind. Få med praktisk erfaring vil vera einige.