SYKKEL

GEIR WIGDEL

OSLO

Jon Hustad tillet seg adskillig ironi over byrådet si satsing på utbygging av sykkelvegnett i Oslo dei næraste åra i Dag og Tid nr. 41. «Kvifor skal så bilistane betala meir for at dei syklande skal få betre sykkelvegar?», spør han retorisk, og viser til at reduksjonen i utslepp av klimagass som fylgje av tiltaket vil koste 353 tusen kroner per tonn. Men det han gløymer å spørje om, er korleis eit slikt reknestykke vil sjå ut for satsing på vegutbygging. Grunnen er sjølsagt at milliardsatsing på vegutbygging faktisk gjev auke i utslepp av klimagass. Sitatet ovanfor syner at Hustad har ei grunnhaldning om at dei eigentlege trafikantane er bilistar, og at fotgjengarar og syklistar kun er bry og heft for desse.

Men ei slik haldning kan ikkje ein gong rike Noreg halde på lenger. Når byrådet satsar forsiktig på ei forbetring for syklistane, er det tilpasning til ei utvikling som er godt i gong i europeiske byar, og som også vil koma hjå oss. Det er knapt nok snø lenger i Oslo, og det kuperte terrenget er ikkje noko stort problem for elektrifiserte syklar. Så utbygginga er ikkje berre for å få ned klimautsleppa, men for å frakte folk på ein praktisk måte dit dei vil og treng. Tida for fri bruk av privatbil i storbyar er nok definitivt forbi. Då er satsing på auka sykkelbruk både fornuftig og framsynt. At ein i tillegg oppnår positiv klimaeffekt, må ein ta som ein bonus.