– Sånn snakkar du ikkje her! Er du tjukk i huet? ropar servitøren.

– Nei, det er du som er tjukk i huet! svarar mannen.

Så slår dei begge over til eit framandspråk eg ikkje forstår, og kjeftar vidare.

Vi er inne på ein «pub og pizza» ein sundag kveld ein stad i Groruddalen. Ein mann talar høgrøysta med servitøren. Det er ein tydeleg amper tone mellom dei to.

Brått tek ordskiftet ei vending. Mannen kaukar høgt og slår inn eit vindauga så glasbrot fyk ikring i heile lokalet. Kundane skvett i vêret. Så stikk han av garde.

«Æsj, glasbrot på pizzaen», «og i kebaben og brusen», «at det går an», kjem det frå ei gruppe ungdomar som sit ved vindauga.

Servitøren handlar momentant. Han spring inn i bakromet, hentar eit balltre og legg på sprang etter mannen, men stamkundar hiv seg over han og held han att før han når fram til døra. Tydelegvis kjenner dei servitøren godt. Det er truleg ikkje fyrste gongen dette hender.

Om ikkje lenge kjem både ambulanse og politi. Ingen er skadde, så ambulansen køyrer fort vidare. Politiet har sine rutinar med spørsmål og rapport, og så fer dei etter kvart, dei òg.

Når det stilnar, går eg bort til servitøren og spør han kva som eigenleg skjedde.

– Det var rein rasisme! Du veit, vi muslimar har respekt for folk, det har ikkje han der.

– Kor kom han frå, då?

– Frå India.

– De tala same språket?

– Ja, panjabi. Eg er frå Pakistan og han frå India.

– Var han rasistisk mot deg?

– Nei, mot kundane mine! Han kjem hit, ser du, så stiller han seg i eit hjørne ved disken og talar stygt om kundane mine på panjabi, så dei ikkje skjønar kva han seier. Det er ikkje fyrste gongen. Han har gjort det før, ser du. Men denne gongen gjekk det for langt.

– Kva sa han då?

– Den eine jenta der kom hit og bestilte kebab. Så sa han: Sjå ho jenta der, ho har bart! Slikt tolererer eg ikkje om kundane mine.

Ynnor