– Er det gut eller jente?

– Bitch, har eg lyst til å frese gjennom stramme lepper på grov sunnmørsdialekt, men eg tek meg i det og byr på eit ord som opnar for ein grimase som kan likne på eit smil:

– Tispe.

For tida går eg rundt i Oslo med ein hohund i band. På eit halvt år har eg snakka med fleire framande sambyarar enn eg gjorde i dei over 20 åra eg budde fast i byen. Ofte vil hundeeigarar vite kva kjønn hunden min har, for å unngå trøbbel om hunden deira er hannevond.

Dei færraste seier hanne, hoe eller tispe. Det går i gut og jente. På meg verkar det som om somme hundeeigarar unngår ord som bikkje og tispe fordi dei synest orda er for stygge for «barnet» deira.

Mang ein gong har eg undra meg over dei som gjev hundar menneskelege eigenskapar. Det er ingen tvil om at mange meiner at ein hund ikkje berre er ein hund.

Ein hundeeigar som eg har møtt fleire gonger, påstår at hunden hennar er så glad i det ho kallar det positive kroppsspråket til hunden min. Eit par gonger har dei stått og venta på at vi skulle kome forbi. Ja vel? Hundane snusar på kvarandre som alle andre hundar, tenkjer eg. Skulle eg ha påstått noko om hunden hennar, er det at han ser redd og kald ut.

Somme såkalla veskehundar er så søte at eg har vanskar med å forstå at dei kan finnast i hannkjønnsutgåver. Ofte er det berre så vidt dei når opp til det dei ynskjer å snuse på òg.

– Å så søt, får eg ofte høyre om hunden min.

Eg nikkar eller mullar ein takk medan eg lurer på om eg skulle ha kvittert med å seie at hunden deira òg er søt, sjølv om det er ein gneldrande dvergdachs med burberrygenser og grorudpalme eller ein olm, kvesande kjøter med pustevanskar bak alle hakene.

– Snill bisk, kunne eg kan hende ha strekt meg til å seie, fordi eg aldri høyrer uttrykket lenger, men eg trur ikkje på alle som seier at hunden min er fin, heller.

Tiriltunga