– No siglar vi på Borgundfjorden, slo ein passasjer fast om bord i hurtigruta «Trollfjord» på veg inn til Geirangerfjorden ein dag i slutten av juli.

Han sat ved sida av meg bak panoramavindauga på øvste dekk. Han og ho som såg ut til å vere kona hans, gav inntrykk av å vere spreke pensjonistar frå Bærum.

Borgundfjorden, du liksom, tenkte eg med meg.

– Ser du ferja der, spør han vend mot kona.

Ho nikkar, og mannen fortel om den gongen han skulle til Stryn og måtte ta ferja over fjorden. Eg håper verkeleg ikkje han trudde det var ferja mellom Sulesund og Hareid han tok den gongen.

Sidan han nemnde ei tante frå ei av øyane på sunnmørskysten, hadde han eit visst truverd som kjentmann. Presisjonen var likevel ikkje heilt på plass.

– Når vi kjem litt lenger fram, ser du Hjørundfjorden rett inn der, sa han og peika.

Hjørundfjorden, du liksom, tenkte eg med meg.

Hadde skipet gått inn der, ville vi ha hamna i Ørsta eller Volda og heilt til slutt inst i Austefjorden.

Eg fekk eit dilemma. Skulle eg bryte inn og seie at han tok feil? Ville det vore uhøfleg? Eller ville det vore like uhøfleg å la han feilinformere kona?

Mannen seier til kona at han vil ut i korridoren og sjekke kartet. Då han kjem inn att, vedgår han at han tok feil.

– Det ikkje er Borgundfjorden, men Storfjorden vi siglar på.

Eg kjem til å tenkje på nyttårstalen som Gro Harlem Brundtland heldt i 1995. Ho sa at vi må bry oss, og at det ikkje er så farleg som vi trur å engasjere seg i andre.

Eit par veker seinare spør eg ein kamerat kva han ville ha gjort. Han meiner eg gjorde rett i å ikkje leggje meg opp i turistdesinformasjonen.

Eg trur likevel eg kunne ha brydd meg utan å bli sett på som ei irriterande nabokjerring.

Tiriltunga