Kanalkrøll i Panama

I starten av september 1513 baska den spanske oppdagaren Vasco de Balboa seg gjennom jungelen der han meinte at Den nye verda var på sitt smalaste. Lufta var varm og klam, terrenget var ulendt med fjell, sumpar og tett vegetasjon med insekt. Etter berre tre veker openberra eit hav seg. Balboa vassa ut, planta flagget i sandbotnen og erklærte havet som spansk. Han kalla det Mar del Sur – Sørhavet.

Han visste nok ikkje heilt kva hav han stod i, men Balboa og hans følgje var dei fyrste europearane som fekk sjå Stillehavet - frå Amerika vel å merke. Sjølv blei Vasco de Balboa halshogd seks år seinare, men fekk om ikkje anna kalla opp ein by etter seg.

Balboa har i dag vakse saman med Panama City. Valutaen er òg kalla opp etter han: Panamas Balboa (PAB). Kursen følgjer den amerikanske dollaren, så ein balboa vil alltid vere ein dollar. Eg har hatt nokre balboar i nevane, sist i 1990.

Det var seint på kveld, det var klamt og eg sto klemt opp mot ein vegg på eit lurvete pensjonatrom i Panama City. Føre meg sto Hallvard. I hendene hadde han ein Zippo-lighter og ei nål. Han heldt ho over flammen. Eg bad han om å sende meg flaska ein gong til, og eg tok ein ny slurk Johnnie Walker. Det brende i halsen. Eg var klar, sa eg.

Dette var i slutten av november 1990, og fyrste etappe på ein seks månadar lang ryggsekktur gjennom Sør-Amerika. Kvifor turen starta i Panama, kan eg ikkje lenger hugse. Sannsynlegvis var det Hallvard sin idé, det var iallfall ikkje min, og heller ikkje Trude sin, som var den tredje i reiseselskapet.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare