Identitet
Så sat eg der, på Grønland politistasjon, saman med ein del andre, ikkje altfor mange, men mange nok til at eg ikkje vart kalla inn på minuttet sjølv om eg hadde time. Eg hadde trekt kølapp, men køsystemet dei opererer med, er ikkje lett å bli klok på. Ingen av nummera som kom opp, hadde noko med kvarandre å gjere, iallfall ikkje i stigande rekkjefølgje. Dermed var det ikkje råd å gå på do eller trekkje frisk luft, iallfall ikkje for pliktoppfyllande personar med respekt for autoritetar.
Vi var fleire som først sat litt for langt unna nummeroversynet. Etter kvart som andre fekk bingo og gjekk til rett luke, rykte vi litt nærare skjermen. Til og med babyar så nyfødde at dei knapt hadde fått auge, låg i kø til foreldra var så heldige å gå til ei luke og be om barnepass.
Då nummeret mitt endeleg lyste grønt øvst på skjermen, vart eg noko forkava, men kom meg bort til luke 8, litt for blid. Bak pleksiglasruta som hadde ei smal vertikal luke som lyden skulle gå gjennom, sat ei myndig kvinne. Og du har søkt om ID-kort, sa ho og bad om å få sjå passet mitt.
Eg sleit med å høyre kva ho sa, og svarte: «Det var iallfall det før» litt for høgt. Eg trudde ho spurde om hårfargen, men det må ha vore auga, for etterpå spurde ho om den «originale hårfargen» min. Ho ville vite kor høg eg er, og eg svarte det som alltid har stått i passet mitt, sjølv om noko av høgda nok har sige ned og utlikna midja.
Då ho skulle ta bilete, følgde eg alle instruksjonar som teiknefilmen på skjermen hadde vist meg igjen og igjen medan eg venta: briller må av, hår skal bak øyra og glis tørkast vekk. Etter det første blitslyset var ho ikkje nøgd. Ho lurte på om opptak nummer to såg greitt ut. Det gjorde det ikkje, men eg visste at eg kom til å sjå skrekkslegen ut same kva.
Då ho ville skanne peikefingrane mine, gjekk det heller ikkje bra i første omgang. Ho lurte på om eg var kald på fingrane. Nei då, sa eg og forklarte at eg aldri viser fingeren når eg kjøper øl i sjølvhjelpskasser. Då drog ho på smilebandet. Eg drog med svekt identitet.
Tiriltunga
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Så sat eg der, på Grønland politistasjon, saman med ein del andre, ikkje altfor mange, men mange nok til at eg ikkje vart kalla inn på minuttet sjølv om eg hadde time. Eg hadde trekt kølapp, men køsystemet dei opererer med, er ikkje lett å bli klok på. Ingen av nummera som kom opp, hadde noko med kvarandre å gjere, iallfall ikkje i stigande rekkjefølgje. Dermed var det ikkje råd å gå på do eller trekkje frisk luft, iallfall ikkje for pliktoppfyllande personar med respekt for autoritetar.
Vi var fleire som først sat litt for langt unna nummeroversynet. Etter kvart som andre fekk bingo og gjekk til rett luke, rykte vi litt nærare skjermen. Til og med babyar så nyfødde at dei knapt hadde fått auge, låg i kø til foreldra var så heldige å gå til ei luke og be om barnepass.
Då nummeret mitt endeleg lyste grønt øvst på skjermen, vart eg noko forkava, men kom meg bort til luke 8, litt for blid. Bak pleksiglasruta som hadde ei smal vertikal luke som lyden skulle gå gjennom, sat ei myndig kvinne. Og du har søkt om ID-kort, sa ho og bad om å få sjå passet mitt.
Eg sleit med å høyre kva ho sa, og svarte: «Det var iallfall det før» litt for høgt. Eg trudde ho spurde om hårfargen, men det må ha vore auga, for etterpå spurde ho om den «originale hårfargen» min. Ho ville vite kor høg eg er, og eg svarte det som alltid har stått i passet mitt, sjølv om noko av høgda nok har sige ned og utlikna midja.
Då ho skulle ta bilete, følgde eg alle instruksjonar som teiknefilmen på skjermen hadde vist meg igjen og igjen medan eg venta: briller må av, hår skal bak øyra og glis tørkast vekk. Etter det første blitslyset var ho ikkje nøgd. Ho lurte på om opptak nummer to såg greitt ut. Det gjorde det ikkje, men eg visste at eg kom til å sjå skrekkslegen ut same kva.
Då ho ville skanne peikefingrane mine, gjekk det heller ikkje bra i første omgang. Ho lurte på om eg var kald på fingrane. Nei då, sa eg og forklarte at eg aldri viser fingeren når eg kjøper øl i sjølvhjelpskasser. Då drog ho på smilebandet. Eg drog med svekt identitet.
Tiriltunga
Fleire artiklar
Trea vil fortelje meg noko, skriv Ranveig Lovise Bungum.
Foto: Trond Mjøs
Kva ospa og dei andre trea kan fortelje oss
Anders Hovden.
Foto via Wikimedia Commons
Hovdens fredssalme
I 1923 sende Anders Hovden salmen «Joleklokker yver jordi» til bladet Under Kirkehvælv, der han kom på trykk same året.
I kvardagen kan det verte litt stress, til dømes får du ikkje den grøne pynten heilt perfekt. Men her er den herlege tomatsuppa mi med skrei.
Foto: Dagfinn Nordbø
Kvardagen
Det er dei det er flest av, kvardagane.
Teikning: May Linn Clement
Det skulle berre mangla
Det er nok ikkje manglande hjartelag som gjer at folk er interesserte i ord.
Språkrådet har kåra «beredskapsvenn» til årets nyord. Direktør i Språkrådet Åse Wetås seier det var eit openbert val.
Foto: Mariam Butt / NTB
Eit bilete på året som har gått
Språkdirektør Åse Wetås synest årets nyord er godt. At nye ord har stor påverknad, er fjorårets nyord, KI-generert, eit døme på.
Papiravisa