Er du medlem i kundeklubben vår, spør kassadama.

– Ja, seier eg.

Smilet hennar går nesten rundt. Ho har stilt dette spørsmålet på autopilot heile dagen. Mange har sagt nei, men så gjeve henne telefonnummeret og fødselsdatoen sin. Det er vanskeleg å seie nei endå éin gong til.

Eg er i butikken for å betale ei flaske med renseserum til andletet mitt. Strengt teke treng eg det ikkje, men det er det eg skal ha.

– Telefonnummeret ditt, spør dama.

Ho liknar meir og meir på Pinocchio; ho ser ned på kassaapparatet, men smiler til meg så munnvikane dirrar. Eg ser nesten trådane. Eg må då gå inn på nettet og fylle ut profilen min, minner ho om. Då får eg fleire rabattpoeng.

NHH-professoren i saka til Adresseavisen er overraska over kor mange som gjev frå seg personlege opplysningar for å få rabatt. Men er det eigentleg så rart? Om du går på Rema 1000 for å kjøpe appelsinar, eller til frisøren for å stusse tuppane, vert du beden om å vere med i «klubben». Då vert det billegare for deg å gå dit neste gong. Skadar det om dei får registrere meg, då? tenkjer du. Eg får jo rabatt, og eg har ikkje så mykje å rutte med. Og «alle» er jo med.

På veg ut av butikken, med serumet i veska, stoppar eg opp. Kvinna bak meg må leggje inn ei forhasta sideflytting så ho ikkje krasjar.

– Tenk om apoteket skulle fungert etter same prinsippet, slår det meg. Tenk om dei hadde lagra opplysningar om kor mange graviditetstestar eg kunne kome til å kjøpe. Ville eg fått rabatt? Ta tre angrepillar, betal for to? Tilbodet gjeld berre meg!

Eg får kjensla av å gå inn på ei ukjend nettside for så å få beskjed om at eg er besøkjande nummer éin million. Trykk på premieknappen og få eit trojansk virus på kjøpet.

Eg må innom ein butikk til. Vil eg ikkje registrere meg i kundeappen?

– Ikkje i dag, seier eg og smiler orsakande.

Butikkjeda treng ikkje vite når eg menstruerer. Spørsmålet er om eg då har råd til å betale ti kroner ekstra.

Mone Celin Skrede er praktikant ved Nynorsk Avissenter.