Øyrevoks
Det er ingenting dramatisk, men høgre øyregangen min er for trong. Difor må eg av og til innom eit sjukehus for å få han staka opp. Glad og nøgd køyrde eg til Drammen sjukehus sist tysdag. Særleg nøgd vart eg då det synte seg at lækjaren var ei ung og fager kvinne frå Troms. Eg fekk henne til å le minst sju gonger medan ho sat der og staka.
Men det med parkering synte seg å vera eit problem. På parkeringsplassen var det ein stor og ny monitor som eg skulle trykkja på. Eg trykte for to timar, men las samstundes at eg måtte nytte kortet mitt til å sjekka ut. Men då eg kom attende, var eg så nøgd med å ha fått at høyrsla at eg gløymde å sjekka ut med kortet mitt.
Vel heime i Asker greip otta meg, tenk om kortet berre gjekk og gjekk? Eg byrja i panikk å ringja ulike parkeringsselskap. Men tenk, dei kunne ikkje hjelpa meg, kor sjokkerande! Eg ringte så banken, dei kunne fortelja meg at det var reservert pengar frå kontoen min via Visa, men at dei ikkje kunne sjå kven som hadde reservert. «Men det går nok bra. Jeg hadde ikke kjørt tilbake», sa bankkvinna.
Eg køyrde attende. Men samstundes var eg heilt medviten om at eg ikkje ville inn att i parkeringssystemet. Eg parkerte på Esso-stasjonen 200 meter frå inngangen. Så sprang eg opp til automaten og stakk inn kortet. Alt var i orden. Dei som kjøpte ei fast tid – eg hadde kjøpt to timar – trong ikkje sjekka ut med kort.
Eg var sånn passe lukkeleg då eg gjekk attende til bilen. Nei, eg måtte ikkje betala ekstra, men eg hadde kaste vekk to timar på otta og ein time i bilen. Nede på Esso stod ein eldre kar og skreiv på eit blokk. Han spurde med tung serbisk aksent om det var min bil. Jau, det var då det. «Du har ikke kjøpt noe her. Da må du få bot.» Eg burde ha grine, men det var tullfliren som tok meg. Serbaren berre gav meg bota og såg undrande på meg: «Jeg kommer aldri til å forstå dere nordmenn.» Men så har han sikkert ikkje tronge øyregangar.
JH
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det er ingenting dramatisk, men høgre øyregangen min er for trong. Difor må eg av og til innom eit sjukehus for å få han staka opp. Glad og nøgd køyrde eg til Drammen sjukehus sist tysdag. Særleg nøgd vart eg då det synte seg at lækjaren var ei ung og fager kvinne frå Troms. Eg fekk henne til å le minst sju gonger medan ho sat der og staka.
Men det med parkering synte seg å vera eit problem. På parkeringsplassen var det ein stor og ny monitor som eg skulle trykkja på. Eg trykte for to timar, men las samstundes at eg måtte nytte kortet mitt til å sjekka ut. Men då eg kom attende, var eg så nøgd med å ha fått at høyrsla at eg gløymde å sjekka ut med kortet mitt.
Vel heime i Asker greip otta meg, tenk om kortet berre gjekk og gjekk? Eg byrja i panikk å ringja ulike parkeringsselskap. Men tenk, dei kunne ikkje hjelpa meg, kor sjokkerande! Eg ringte så banken, dei kunne fortelja meg at det var reservert pengar frå kontoen min via Visa, men at dei ikkje kunne sjå kven som hadde reservert. «Men det går nok bra. Jeg hadde ikke kjørt tilbake», sa bankkvinna.
Eg køyrde attende. Men samstundes var eg heilt medviten om at eg ikkje ville inn att i parkeringssystemet. Eg parkerte på Esso-stasjonen 200 meter frå inngangen. Så sprang eg opp til automaten og stakk inn kortet. Alt var i orden. Dei som kjøpte ei fast tid – eg hadde kjøpt to timar – trong ikkje sjekka ut med kort.
Eg var sånn passe lukkeleg då eg gjekk attende til bilen. Nei, eg måtte ikkje betala ekstra, men eg hadde kaste vekk to timar på otta og ein time i bilen. Nede på Esso stod ein eldre kar og skreiv på eit blokk. Han spurde med tung serbisk aksent om det var min bil. Jau, det var då det. «Du har ikke kjøpt noe her. Da må du få bot.» Eg burde ha grine, men det var tullfliren som tok meg. Serbaren berre gav meg bota og såg undrande på meg: «Jeg kommer aldri til å forstå dere nordmenn.» Men så har han sikkert ikkje tronge øyregangar.
JH
Fleire artiklar
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
150-årsjubilant: den austerrikske komponisten Arnold Schönberg (1874–1951).
Fredshymne
Kammerchor Stuttgart tolkar Schönbergs «illusjon for blandakor» truverdig.
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.