Eg kikar bort på den raude postbilen som humpar nedover bakken mot huset til mor mi. Eg kjenner att postdama i grå og raud jakke når ho stig ut av bilen. Ho har levert aviser, brev og uønskt reklame så lenge eg kan hugse. No har kvinna smetta den siste konvolutten ned i den siste postkassen på runden. Ho smiler, vinkar og forsvinn inn i bilen att.

Denne veka melde NRK at Posten vil flytte hundrevis av arbeidsplassar rundt om i landet til Austlandet.

Pressesjef John Eckhoff i Posten Noreg vil ikkje seie nøyaktig kva Posten tener på sentraliseringa, men seier dei vil spare stort. Og endringa var varsla før jul. Mengda brev som skal leverast, har minka med 65 prosent sidan 1999, og ein biverknad er redusert postbering. Dei tre siste åra har posten òg kutta 1500 årsverk.

Men uavhengig av sentraliseringa har posten starta eit prøveprosjekt i Bodø, i samarbeid med Telenor og kommunen. Er folk villige til å betale for besøkstenester som kan hjelpe eldre og pårørande? vil dei vite. For kanskje vert ikkje postbodet berre postbod, men òg litt støttekontakt og heimehjelp, ein som ser til bestefar, skiftar lyspærer og går ut med boset. Slike ordningar er nemleg vanlege utanfor Noreg; i Frankrike leverer postbodet medisinar, hentar og leverer film og bøker og dreg på sosiale vitjingar til dei eldre. I Finland har dei prøvd ut om postbodet kan levere mat og klippe plenen òg, og i Nederland hentar dei og sjekkar inn bagasje når ein skal reise, melder Avisenes Nyhetsbyrå.

I Noreg er Telenor er alt i gang med å utvikle ein app der eldre og pårørande kan tinge skift av lyspærer, pakke på døra og boshenting. Dei ser òg om talestyring er mogleg, slik at eldre utan teknologikunnskap lettare kan tinge tenestene dei treng. Og SV melde før jul at dei ville leggje fram forslag om ei liknande ordning for Stortinget for å berge postberinga.

Kan slike omleggingar av tenester berge arbeidsplassar som elles går tapt?

Heime i Oslo ser eg ned på bosposen som ventar meg ved døra.

– Eg ville aldri betalt nokon for å gå ut med deg, seier eg som om posen kan høyre meg. Men kunne ei farmor ha nytte av eit slikt tilbod? Ville eg sleppe ein ukjend posttilsett inn til henne jamleg?

Ny forsking viser at eldre med kroniske sjukdommar har pårørande som er overbelasta. Og Posten har eit nett av lokalkjende postbod over heile landet.

Etter at eg flytta til byen, ser eg sjeldan snurten av postbil eller postdame. Posten har på mirakuløst vis hamna i mi postkasse i rada av identiske postkasser i gangen, kvar gong. Kan eg stole på at eg får posten eg skal ha, kan eg kanskje òg stole på at postbodet kan tømme boset og skru inn lyspærer. Og i staden for at postdama bed meg helse farmor i forbifarten, kan ho helse på henne sjølv.

Mone Celin Skrede er frilansjournalist og fast skribent i Dag og Tid.