«Den ein ikkje kan lita på i det vesle, kan ein ikkje lita på i det store heller», brukte Claire å melda. Dei ho ikkje kan lita på i det vesle, er slike som ikkje stiller opp og forsvarer alliansen Sparta når me er under åtak frå rivalar i mobilspelverda. Slike folk kan altså vera tvilsame i det verkelege livet òg, meinte Claire.

No er det hennar behemot og succubus som står ribba til skinnet i ruinane av det vesle imperiet. Claire har vore alvorleg sjuk og forsvunne for oss før, men ho har alltid kome att frå slaga i det røynlege livet for å ta del i dei virtuelle med nytt mot. Men ho har aldri vore vekke så lenge som no.

Eg er til å stola på, og stiller opp for Sparta og spartanarane når eg kan. Det gjer seg ikkje sjølv.

«Kan du leggja vekk mobilen», får eg stundom høyra, ved middagen, i selskap eller på jobb. Nei, eg kan faktisk ikkje det. Det er no slaget står, mellom opptil 80 deltakarar – menneske av kjøt og blod over heile verda – på eit tidspunkt som blei avtalt mellom partane i førre veke. Midt på natta for somme, medan dei i andre verdsdelar er på jobb, og nokre et middag i Brunei.

Å leggja vekk mobilen då ville vera som å leggja korta i bordet midt i eit slag bridge for å gjera noko anna (som i og for seg kan vera viktig nok), og gløyma både makker og motspelarar. Kven går på butikken under eit sjakkspel?

Slike er truande til kva som helst, melde altså Claire. Om det då er det ho heiter i det røynlege livet, om det er der ho er.

Ein skal ikkje ta dauden på forskot, sjølv her i speleverda kor suksess er uttrykt i talet på drap per liv brukt. Då eg leitte i skotske lokalaviser på nett etter dødsannonse for KingJamesy, mentoren min som brått forsvann frå spelet, var det falsk alarm. (Han hadde lagt mobilen på hjulet medan han mellom slaga fylte diesel på lastebilen, og køyrd over telefonen.)

Kvil deg, Claire, me passar på fortet ditt, like til Old Camel ein dag dreg ut kontakten til den store, kinesiske serveren.

Jox