Det mest populære juleprogrammet både i svensk og norsk fjernsyn julekvelden er Sagan om Karl-Bertil Jonssons julafton. Det er ein svensk, animert kortfilm frå 1975 regissert av Per Åhlin, basert på ei skulerelatert forteljing skriven av den no avlidne Tage Danielsson i 1964. Med svensk patos på sitt beste får vi forteljinga om den fjorten år gamle sonen, som har Robin Hood som sitt store ideal, og som også jobbar på posthuset rett ved skulen. På veg heim får han sjå noko av fattigdomen i byen. Han tenkjer på slagordet om å ta frå dei rike og gje til fattige, og han set i verk ein eigen aksjon som fører til at posten tek nye vegar.

Kva enden vart, er ikkje mitt bord, men kven var Robin Hood? Sherwood-skogen i Nottinghamshire er opphavet i dei fleste sogene, men om han verkeleg levde, veit vi ikkje. Men tanken som førte meg, R.H. slik, har eit anna format. I ein artikkelserie i Dag og Tid vert soga hans i ein ingress oppsummert slik: «Norsk media har aktivt støtta opp som den offisielle målsetjinga og politikken til det norske humanitær-politiske komplekset.»

I forteljinga om kvar Karl-Bertil Jonsson fekk tak i gåvene, er det mange slags vegar, nokre til glede, nokre til raseri då sonen fortel sanninga. Om lesaren tykkjer det er ille å drive gjøn med ei alvorleg sak, er ståstaden min er enkel. Å likne det norske humanitære politiske komplekset om til eit gigantisk Robin Hood-prosjekt som har drege verdas siste elendige etter seg, tykkjer eg faktisk er å gjere det lett for verdas siste fordømde, som er ei frukt av «bistandsmedia som 4. statsmakt». Det smakar ikkje like godt.

Eg er ingen av dei, aller minst som medium. Men verken godleik eller annan leik bør ha for høge tankar om sin del. Ord som «det norske humanitær-politiske komplekset» får meg nesten til å skjelve.

R.H.