Samtale mellom studentar ved eit norsk universitet, avdeling språk og litteratur:

– Kva skal du med indoeuropeisk? Er det ikkje veldig spes å bruke tida på noko slikt?

Ei gruppe jenter spør nesten i kor. Dei er ferdige med ein undervisningstime i nordisk. Dei spør ein gut som fylgjer eit kurs i urspråket i Vesle-Asia.

– Nei, indoeuropeisk er faktisk viktig, det er opphavet til både indiske og mange europeiske språk. Dessutan finst det tekstar på indoeuropeisk som enno ikkje er tydde.

Ein annan student kjem til gruppa. Han studerer latin.

– Men kva skal du bruke dette språket til? spør ei av jentene.

Dei andre humrar. «Snakke med paven?» seier ein av dei. Alle flirer.

Gutane går. Jentene blir sitjande:

– Eg slit med motivasjonen. Bøkene vi les, er såååå keisame. I dag hadde vi analyse av dikt att. Det er tortur.

– Eg synest ikkje dikt er det verste. Det er verre med oppgåvene på nynorsk.

– Du, veit du, eg har ein undervisar som talar normert nynorsk. Han seier ikkje «lydutviklinga», men «ljodframvoksteren». Det er berre så spes, ass! Og så er han så streng!

– Nei, uff, eg vil heller snakke om noko anna. Kva bøker les de elles?

– Eg berre elskar Tolkien. Har lese alle bøkene hans.

– Å, så stilig. Eg har berre sett filmane.

– Det er ikkje nok! Fyrst når du les bøkene, blir du riktig kjend med Tolkien. Universet hans er berre så fascinerande. Veit de, eg har til og med lært meg å tala alvespråket som Tolkien laga. Berre høyr her ...

Studenten reiser seg. Høgtidleg som ein prest resiterer ho: «Ash nazg durbatulûk, ash nazg gimbatul, ash nazg thrakatulûk, agh burzum-ishi krimpatul.»

«Sprøtt!» «Herleg!» «Vanvitig!» «Så god du er!» kjem det frå veninnene.

– Det er alvsk for «One ring to find them, one ring to bring them all, and in the darkness bind them.» Hadde vi berre hatt eit kurs i Tolkiens bøker her, kjem det med eit sukk.

«Heilt einig!» «Ja, det ville eg ha fylgt!» «Eg òg!»

Ynnor