Epistel

Walid al-Kubaisi

Ein japansk keisar gjorde det til ein vane å kasta mynt før kvar krig han kjempa i. Viss mynten fall på bakken og viste «krone», sa han til soldatane:

– Vi kjem til å sigra over fienden.

Om pengen hadde vist «mynt», ville han ha sagt til soldatane at dei kom til å verta slegne av fienden.

Men keisaren fekk aldri «mynt». Mynten viste alltid «krone». Difor kjempa soldatane med entusiasme til dei vann. For å vinna må ein rekna med å vinna, meinte keisaren.

– Den modige er ikkje den som ikkje er redd, men den som vinn over frykta, sa keisaren til soldatane.

Åra gjekk med siger etter siger, og keisaren vart vis og klok i tillegg. Han sameina heile Japan og vart den første keisaren i landet. Ingen våga å gå til åtak på riket hans.

Etter kvart vart han gamal og skrøpeleg. Då han låg på dødsleiet, kom sonen som skulle arva han, og sa:

– Far, eg vil gjerne ha den pengen du slår mynt og krone med, fordi eg vil følgja tradisjonen din.

Keisaren sleit med å få mynten ut av lomma før han gav han frå seg. Sonen såg på mynten som synte «krone». Då han snudde mynten, fekk han sjokk. Der var det òg «krone».

Sonen såg skuffa på faren. Trass i helsetilstanden sa han:

– Du lurte folket ditt i alle desse åra. Kva skal eg seia no? At helten min, keisaren, er ein svindlar?

– Eg har ikkje lurt nokon. Dette er livet, son. Når du kjempar eit slag, har du to alternativ: anten siger eller ...

Keisaren vart tagal ei stund og lyfte blikket mot sonen.

– ... eller siger. For den som vil vinna, må aldri godta nederlaget som eit alternativ. I krig finst ingen alternativ til siger.

Walid al-Kubaisi er forfattar og fast skribent i Dag og Tid.