1. «Blue» (1971): Ein sundagskveld i 1980, like før eg skulle ta bussen til hybelen på Voss, sende NRK eit pauseinnslag på tv. Indra Lorentzen dansa til ei urstemme som gjekk rett i fletta på meg. Eg fekk med meg rulleteksten, skreiv ned namnet på artisten, ei Joni Mitchell, og låta, «Blue», før eg sprang til bussen. Etter skuletid neste dag kjøpte eg den ikoniske, mørkeblå LP-plata og vart frelst.

2. «Both sides now» (1969/2000): «Eg har sett livet frå båe sider no», skreiv Joni Mitchell i 1967. Ho var tidleg i 20-åra, såg ut som 14, og folk tykte ho var pretensiøs. Men den spinkle kanadiaren som ættar frå Modalen i Hordaland, hadde fleire traumatiske opplevingar bak seg. Mellom anna hadde ho adoptert bort eit barn. Mitchell spelte inn denne tilbakeskodande songen både som 26-åring og 57-åring. «Both sides now» kler båe aldrar.

3. «Harry’s house/Centerpiece» (1975): Forretningsmannen Harry pakkar opp kofferten i suiten i 20. etasje, og tenkjer på kona. På den skinande, unge kroppen hennar i skulebassenget, på det stygge ho sa før han reiste i dag. «Harrys house/Centerpiece» er ei poetisk og biletsterk historie om det skrantande ekteskapet til Harry og hans misnøgde, heimeverande kone. Mitchell har bygd melodien over ei standard jazzlåt, «Centerpiece».

Kjersti Mjør