1. Skulpturen Go’foten: Det var ifølgje Fannrem Vel «kjøle foillt» av folk då Go’foten vart avduka av fotballtrenar og godfotfilosof Nils Arne Eggen i 2003. «Det er fint å vera god sjølv, men det viktigaste når du går på banen, er å spela dei andre gode», sa Eggen. Ei setning for livet. Måtte ho bli ståande som foten på sokkelen! Vi trur det og stør oss til Eggen att: It’s hope in hanging snore!

2. Kvarts: Folkemusikkgruppa Kvarts vekkjer den musikalske godfoten. Jo Asgeir Lie hanka inn tre vener då han skulle spela avsluttande eksamen ved Musikkhøgskolen i 1998, og etter det har dei fire karane hausta både Spellemannprisar og anna heider og ære. «Vaarvinden» får føtene til å trampe takten så kneskåler skvett, og når føter og sjel treng kvile, finst det ikkje betre balsam enn «Augustblomen».

3. André Bjerke: Litterær godfotambassadør, fødd i 1918. Han dansa innom mange sjangrar, og inspirert av ungane sin humor skreiv han til dømes lettbeinte dikt om farao på ferie hjå mormora og farmora, der dei klatra i furua. Meir mystiske og subtile fotefar finn vi i romanen De dødes tjern, som nitimelyttarane i 2004 kåra til landets nest beste krimroman gjennom tidene. (Hallo! Nest beste, liksom!)

Anne Marie Fosse Teigen