Olav H. Hauge:

Dei fyrste vårblomane

Ein tidleg, gra°kald va°rdag

skyt krokus ung og bra°

upp millom visne blokkor

og opnar sine klokkor

so bjart og djup og bla°.

Snøklokka, kløkk og bleikdæmd

med grøne smale blad

heng bljugt med sine krunor

i vind og va°rve^rslunor

alt pa° ein snøberr stad.

So bla°øygd som ein unge

kjem symra rein og kla°r:

um bleike ta°na lende

legg sola gull kan hende

og lerka syng mot va°r.

Na°r fyrste fagre symra

og klokkor millom is

hev felt dei fyrste bladi

og solvon longe gladi

sprett lokk-kvit arabis.

Kring stein og mosut fjellrabb

han spreider seg og skin.

Og kla°r og høg er dagen.

No vert det va°r i hagen,

no grønkast gra° jasmin.

Kan hende gullregn blømer

og drys sin gylte blom

pa° folna krokusrestar

med fagre fivreld gjestar

din dyre heilagdom.

I friskt og doggrønt plengras

skin benken kvit og ny.

Og medan vinden sullar

sting solspjot bjarte stullar

i skodd og regntung sky.

Frå Seljefløyta

Det Norske Samlaget 2018